ROBERTO ARLT-EN HITZAK

IDAZLEA LANGILE MODUAN

Ezagutuko bazenu literaturaren azpia konturatuko zinateke idazlea dela idazteko lanbidea duen gizona, beste gizon batek etxeak egitekoa izan ahal duen bezala. Ezer ez gehiago. Etxegilearekin dagoen desberdintasun bakarra da liburuak ez direla etxeak bezain baliagarriak eta gero, gero etxegilea ez dela idazlea bezain handiustea.

Gure garaietan, idazleak uste du bere burua dela munduaren zilborra. Nahi duena egiten du. Iritzi publikoa engainatzen du, modu kontzientean edo inkontzientean. Ez ditu bere iritziak berraztertzen. Uste du idatzi zuena egia dela berak idatzi zuelako bakarrik. Bera da munduaren zilborra. Familiari idazteko ere zailtasunak dituen jendeak uste du idazlearen mentalitatea bere lagun hurkoena baino hobea dela eta liburu eta egileei buruzko iritzi okerrak ditu. Guk guztiok, idatzi eta sinatzen dugunok, ogia irabazi beharra daukagu. Ezer ez gehiago. Eta ogia irabazteko, ez gara beldur zuria beltza dela esan behar badugu edo alderantziz. Eta, gainera, batzuetan barre egiteko zinismoa dugu edo jenioak garela sinesten dugu.

DESORIENTATZAILEAK

Idazten dugun gehienok iritzi publikoa desorientatzen dugu. Jendea egiaren bila dabil eta guk egia okertuak ematen dizkiogu. Beltzaren ordez zuria. Aitortzea mingarria da, baina horrelakoa da. Idatzi egin behar da. Europan egileek haien publikoa dute: publiko horri liburu bat urteko ematen diote. Zuk uste duzu, fede onez, urtebetean egiak izango dituen liburu bat idazten dela? Ez, jauna. Ez da posible. Liburu bat urteko idazteko ergelkerietan ibili behar da. Gauzak leundu. Orrialdeak esaldiz bete.

Lanbidea da, "le métier". Jendeak produktua jaso eta uste du kalitate ona duela esku artean, baina faltsifikazioetan inspiratutako beste faltsifikazio batzuen faltsifikazio txarra baino ez du.

Volgako Batelariak aldizkari elektronikotik hartua. Artikulu osoa hemen: http://www.eibar.org/blogak/volga/53

antebrazo

Las venas repletas de lo que a base de aguja te inyectas con milimétrica precisión, intercambiando tus ojos por imponentes vistas desde el cielo, de donde divisas corazones fríos a través de un telescopio fabricado con huesos de cuervo albino, meditando sobre la continuidad de las tormentas que te acompañan en el trono de Rey del Reino del Caviar, al lado del Reino de los Polvorones mentolados, que te hacen sentir liberado con los brazos extendidos hasta pellizcar las esquinas del cielo, roto en diminutas piezas de cristal cortante rociado de sangre, sangre que no fluye, como no fluye el rió de fresas en el que flotas, ligado a un bosque de olmos desnudos que desembocan en el océano cítrico de naranjas y uvas violetas, engullidas a destiempo en 13 campanadas tardías de sonido inarticulado, precediendo a un año de deseos inasequibles donde todo es difícil, no fácil como ahora, sin preguntas que te hagan correr en círculos ridículos, sin preocupaciones, sólo estrellas y un gran bizcocho de tulipanes y azucenas, sabroso como el sabor del fracaso, del destino chamuscado por cerillas incansables que no se agotan, como no se agotan tus ganas de gritar y reventar vilmente los cimientos de estos montes majestuosos y rotundos como grandes campos de trigo perdido, donde paseas vestido con adecuación, pues resulta tan natural apretar diferentes hierbajos en un intento de asomarte al mundo con dulzura innoble, vendiendo mentiras a precio de sonrisas procelosas hasta chocar en silencio contra el muro, sintiéndote como un insecto pisoteado, temblando pero sujeto por piernas desencajadas y empapadas de blanco-azulada perfección, para bailar liviano encima de un piano de teclas desviadas, mientras asumes lo que has hecho entre olores estridentes y movimientos incómodamente cómodos, apenas conociendo al que pasa canturreando serenatas entre tanta agitación social desmesurada, ausente ante tanta desgracia sin azúcar, siempre baboseando por el bálsamo que te acoge con estimulante afecto, que te aporta música extraída del cosquilleante repertorio del gran Ennio Morricone, que te rescata con una cuchara antes de que te despeñes al abismo de la medianoche, donde luciérnagas y mas cetáceos alumbran lo que tiempo atrás ardía en fecunda luz, luz lejana difícilmente alcanzable, tomando en cuenta lo diagonal de la cuesta que te aterra, que da paso a ese infame dibujo a carbón innecesariamente proclamado vida, rebosante de buen gusto y maneras que limitan lo bueno y encarcelan el placer, calificando a aquel que sigue sus impulsos de clandestino, aferrándose a un silencio en blanco y negro que causa agonía, deshaciéndose de ese sub-mundo fantástico donde no se escapan cometas, donde uno duerme en alfombras de alfalfa, riéndose del final de la obra, extrayendo con talante francés esos mocos insignificantes que te tumban en tu fosa nasal de vello desafilado, acomodado en ese placer supremo que incluye voooooooooooooooooooooooooolar y griiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitar y deeeeeeeeeeeesviarse del rumbo previamente establecido, orgulloso de burlarte de los desamparados que permiten ser lentamente desangrados por las ocultas puñaladas de aquellos que nos son como tú, basura embadurnada de una capa espesa de soeces e inocentes, y tus carcajadas ante lo que es difícilmente explicable, pura experiencia mágica de esferas brillantes y círculos misteriosos que bailan al son de las estrellas nevadas ancladas en espirales profundos de tonos electroestáticos, incursionare en un vértice de rosas amarillas con sabor a tinta usada, eternamente transparente ante todo lo que no constituya felicidad y desenfreno, abrigado con nubes de espuma de terciopelo a merced del indivisible horizonte, tumbado en ráfagas de viento, solitario, gimiendo a causa de ese orgasmo moral que pierde su fuerza en palabras inocuas, olisqueas ese inoportuno desenlace que se avecina, con una aguja aún clavada a mitad del brazo de color desierto, con sangre mezclada, tumbado, sin proyectar manchas de sombra, charlatán mientras callas y alcanzas ese minuto de total armonía, donde con ojos cansados, tu vida se viste con prendas de largometraje, donde esa luz, la famosa luz, se acerca para contribuir con un final fugaz, donde tumbado, las cadenas de un sueño eterno te atan trazando una sonrisa subrayada en el pálido rostro, con el que embarcas en un velero de forma de pato, tumbado, despidiéndote de nada …


El grito de la sirena se empotra contra un buzón inflado perfectamente adosado a la acera de una calle de Paris.

Azucarero & Salero ( coloquio de dos cinéfilos impedidos)

Maldices el día en el que alguien, presionado por un factor que desafortunadamente desconoces, te transformo en un azucarero. Bendices el día en el que alguien, inducido por el carácter soso de los filetes, coloco un salero a tu izquierda.

- ¿Te gusta el piano?- comienzas emprendedor.
- Prefiero el cine-replica con indiferencia.
- Sí, el cine tiene unos sonidos diversos y muy atractivos- anotas con inteligencia.
- Me gusta el cine mudo- te rompe en pedazos.
- ¿En el que no hablan?- titubeas.
- En el que no hablan de más- atronando con fuerza.
- Entiendo, pero los diálogos son muy importantes- añades como un cinéfilo con tono de listillo.
- Los buenos diálogos son muy importantes- te silencia.
- De acuerdo, ¿y tu película favorita?- te aventuras con cautela.
- Odio esa pregunta- responde tajante.
- ¿La guerra de las galaxias?- preguntas.
- Demasiado irreal- replica como con asco.
- ¿Forrest Gump?- preguntas.
- Demasiado dramático- responde con seriedad, como si estuviera fumando tabaco negro.
- ¿Amelie?- preguntas.
- Demasiado verde- susurra.
- ¿Titanic?- preguntas.
- Demasiado. . . demasiado- y más puntos suspensivos.
- Tienes un punto de vista bastante peculiar- le dices.
- El cine es sumamente peculiar- razona hábilmente.
- ¿Pero tendrás una película favorita?- insistes.
- Odio esa pregunta- repite.
- Lo siento, ¿te gustaría se actriz?- le preguntas entre risas tontas.
- Pagan bien- contesta sin expresión.
- Pero el arte interpretativo es maravilloso- te imaginas siendo una estrella del celuloide.
- Pagan bien- contesta sin expresión.
- Creo que es un oficio complicadísimo que exige mucho esfuerzo y sacrificios- afirmas.
- También los es el de minero- replica con argumentos.
- Tienes razón. ¿Cine mudo, eh?- reconduces la conversación.
- Me gusta el cine mudo- corrobora.
- ¿Por qué es en blanco y negro?- quieres saber.
- Porque es mudo- y se calla.
- ¿Pero, te gusta el cine en blanco y negro?- añades.
- Sí, admiro su colorido- suelta con chulería.
- ¿El cine en blanco y negro tiene colorido?- tuerces la expresión.
- Eres un ingenuo- te medio insulta.
- Tal vez sea un ignorante al hablar de cine- aceptas.
- Tal vez seas todo un entendido- masculla entre dientes.
- Gracias- comentas con timidez.
- Estaba actuando, eres un ignorante- me atiza en el alma.
- …
- ¿Y tu película favorita?- pregunta con intención de animarme.
- No lo sé- replicas con indecisión.
- Lo sabes- te clava la mirada.
- Pues…- balbuceando.
- …
- Tal vez “El indomable Hill Hunting”- comentas con duda.
- Demasiado previsible- afirma.
- Tienes razón- musitas en voz tenue.
- Lo sé- responde bramando.
- ¡Qué grande es el cine!- suspiras enamorado.
- …
- Últimamente no veo muchas películas- piensas en voz alta.
- …
- ¿Y la ultima película que has visto?- preguntas con encanto.
- Nunca e visto una película, y tú, tampoco- chocante.
- ¿Sabes que te besaría y te invitaría al cine?- te atreves.
- Eres un azucarero- te mata y se baja el telón.

. . .
Con tu película favorita cosida en la mente, recuerdas cuando quisiste ser algo que no eras.

Más historias.

Hirugarren geltokian igotzen zen beti. Igotzeko pausua eman orduko autobusaren tripetara begiratzen zuen, begiaren mugimendu mekanikoz ezagunen bat edo eserleku abandonaturen bat bilatu nahian.

Ordaindu egiten zuen ondoren. Gidariari begiratu gabe eta beti justu. Korrika etortzen zenean ere, txanponak prest izaten zituen betiere, gidariak ez zion bueltarik inoiz ematen-eta.

Eta korridorean barrena, bultzaka, desagertu ohi zen. Jende artean galtzen ziren, era berean, bere takoi hotsa, Yves Saint Laurent parfume bioleta, larruzko jaka estua. Eta ni beste alde batera begiratzen saiatzen nintzen. Ez begiratu, horrela bakarrik begiratuko zaitu… Ez begiratzeko, horrela bakarrik begiratuko zaitu-eta. Ezinezkoa zen ordea. Pelikula zuri-beltz batean ere pintatu beharko liratekeen ezpain gorri horiek, gaurik hotzenean ere agerian eraman ohi zuen lepo leun hori.

Gau hartan ere, azken autobusa orekarik gabeko sonanbulua lez etorri zen. Ohi zutenez, txapa eta gurpil dardarati haiek, ametsen hari finean kolokan ziruditenak, zanbuluka azaldu ziren. Balaztatzeko orduan garrasi egin zuen norbaitek. Karrozeria ahula zen benetan, edozein turista beldurtzeko modukoa. Atea zakar ireki zen.

Ilaran, nire albokoak politikoei buruzko zerbait esan zuen. Kalaka ustela, mozkor delirio eta katramilak, pentsatu nuen. Eta aurrera, autobusaren sabelera. Beldur nintzen ez ote ginen gehitxo autobus horrentzat. Ondokoaren ukondoa, atzekoaren besapea, aurrekoaren zapatak nirearen gainean, o barkatu, ez lasai, doministikuren bat, ile motots bat bere gomatik libratzen, eta dena metro karratu batean. Metro karratu zerratu eta sargori batean, non puzkar hipotetiko baten eragina bonba atomiko batenarekin parekatu zitekeen.

Hirugarren geltokirako kristalak lurrunduta zeuden. Autobusa herrenka zihoan, eta kurbetan errezo eta eskari xumeen xuxurlak entzun zitezkeen motorraren burrunbaren gainetik.

Ez nekien autobusera sartu zenik ere nire aurrera iritsi zen arte. Ezpainak gorri zituen, inoiz baino gorriago, eta bere presentzia bioleta usaineko haize-bolada freskoak iragarri zuen, Yves Saint Laurent dudarik gabe.

Elkarri begiratu genion momentu batez. Gera zaitez, zioen nire begiradak. Autobusa martxan jarri zen orduan. Eta bere lehenengo keinua zuzenduz, nire aurrean geratu zen.

Harri eta zur utzi ninduen izenik gabeko neskaren jokaerak.

Ezertxo ere esan gabe behatz erakuslearen punta nire ezpainetara eraman zuen, isiltasun eske. Nigana gehiago hurreratu zen autobusaren azelerazioaren bultzada aprobetxatuz. Muxu heze bat eman zidan, eta gero beste bat. Ez zidan hitzik ere esaten; nik, bestalde, ez nuen horretarako aukera handirik: arnasa etenda, muskuluak erabat paralizatuta, beren laztanen zerbitzura nengoen osoki. Begiak ixten nituen eta sentitzen nituen bere behatzak nire sexua inguratuz. Poltsikoetan, gerri inguruan, geroz eta gertuago, geroz eta azkarrago.

Bat-batean autobusa gelditu egin zen. Argiak itzali egin ziren, bonbillak erreko ziren akaso, eta ateak ireki. Bidaiariak erdi-builaka hasi ziren eta neskak alde egin zuen nire begi bistatik.

Aizu, itxaron! Ei, gelditu! Aizu…!

Bere telefonoa behar nuen, izena, adioa sikiera; nire zoraldia bideratu nahi nuen, zentzua eman barren honi. Leporaino betea zegoen autobus iluna eta zail egin zitzaidan bertatik ateratzea. Barkatu soinu hutsa errepikatuz aurreratzen nuen apurra gutxi zen iheslari limurkorra harrapatzeko. Azkenean, atera baino egotzi egin ninduten autobusetik, jaurtiki egin ninduten asebetetako sabeletik.

Ateak nire atzean itxi ziren, zakar berriro ere. Belaun eta ahur urratuen azpian asfalto hitsa, asfalto bustia, asfalto latza. Burua altxatu nuen bere bila, baina ezer ez. Periodiko paper solteak haizearen mende, graffiti zirriborroak, etxe orratzen kristalera altuegiak, zorabiagarriak, nire bakardadeari barrezka.

Taxi bat hartzea beste biderik ez nuen. Zutitu eta poltsiko hutsetan haztamuka hasi nintzen, berriz inoiz ikusiko ez nuen neskak lapurtutako diru-zorroaren bila.

HAIKUEN TXOKOA

Erekzioa.
Gogoaren indarra
Cho Oyun gora

Pianoaren

sabela da negarren

nire umetoki

Gaua isilpean

pistolen xuxurlara

gerturatzen da

my close friend; mr. etanol

NO BOTTLE, NO GENIUS

DEI GALDUAK: SINISTUIDAZU

SINISTUIDAZU

Amorrua etsaiaren ahurrean estuturiko iltzea da

Bestela

galde iezaiozu hor goiko bati

INAUTERIAK

Inauterietan ezagutuko duzue elkar. Maskara bana jantzita ibiliko zarete kalean paseatzen. Eskutik helduta. Belarrira hitz politak xuxurlatuz. Hitz inozoak. Zuen maskarak bezain inozoak. Eta, halako batean, belarrian muxu emango diozu. Berak ilea laztandu eta lepoan bere ezpainen marka utziko dizu. Azkenean, banku bakarti batean eseriko zarete, ibaiaren ertzean. Eta maskarak kenduko dituzue. Polita da bera. Polita zara zu.

Baina, zuk ibaira begiratuko duzu. Berak ere bai. Eta, Oria ibaiaren kolore marroiari begira pasako dituzue orduak. Azkenean, berak bere maskara jantziko du. Zuk zurea. Eta muxu bat emango diozu ezpainetan.

Bai, Inauterietan ezagutuko duzue elkar.

DENBORA

Denbora zakarrontzira bota du norbaitek. Ez naiz ni izan. Nik aurrera jo nahi dut, atzera begiratu gabe, zabor artean ez zerbaiten bila ibili gabe; oroitzapenen artean inoiz gertatu ez zena aurkitzen saiatu gabe. Euri artean aurrera egin nahi dut bizitza deitzen dioten hondartza bakarti honetan, itsasoaren urek itxaropena baino bigunago bihurtu duten area honen gainean. Hankak barruraino sartu arren. Bestela ere ohitua nago hanka sartzen. Eta Malko gaziz inguratuta egoten. Nik aurrera jo nahi dut; bizitza deitzen dioten korronteak berak nahi duen lekura eraman nazala. Batzutan mArea igo egingo da; eta nire burua baino ez dut ikusiko. Besteetan, ordea, marea jaitsi egingo da eta hondartzaren batean hartuko dut atseden. Eta, nire olatuek, bertako area laztanduko dute. Baina, orain ezIn dut.

Denbora zakarrontzira bota du norbaitek. Eta ez da denbora bera izan. Denborak ere aurrera egin nahi du; ez du zauri arTean gogorren izan nahi. Denbora zauriak sendatzeko baitago. Baina, gaur, euria baino ikusten ez den gau honetan, denboraren odol tantak putzuetan galtzen dira; hondorik gabeko putzu ilunetan; putzu gorriEtan. Kuriosoak dira putzuak; garai batean euria izan ziren; itxaropenak, goitik behera bustitzen gintuZtenak eta ingurua sentiarazten zigutenak. Gaur, ordea, putzuak baino ez dira; ezerezA, espaloi grisari besarkatuta bizi direnak; izan zirenaren islada soil. Eta, haietan ikusten dut nire islada; nire islada iluna; desitxuratua. Eta, azkenean, ezin dut jakin nire islada edo nire itzalarena ote den. Baina, tira, azken finean, ni eta nire itzala gauza bera gara. Ez, denborak ez du itzalik nahI; denborak mundua argitu nahi du. Baina, orain ezin du.

Denbora zakarrontzira bota du norbaitek. Zu izan zara. Zu izan zinen. Bai, gogoan duzu nola gaur bezalako gau euritsu batean eskutik heldu zenidan? Denbora lasterka hasi zen orduan, korrika, eta, bere joko zoroan erori ginen. Orduak igaro geniTuen hala, euriaren azpian, gure eskuak gure itxaropenekin bustita. Eta, halako batean, inork inoiz esan ezin dituen hitzak otu zitzaizkidan, bi pertsona gehien hurbil ditzaketen bi hitzak; bi pertsona gehien urrun ditzaketen hitzak. Bi hitz. Bi hitz ez dira ezer; bi hitz bi tanta bezala jaUsi ziren zure belarrietara. Baina, zure ahotik, aurretik edan genituen tragoen basoen kristalak jaurti zenizkidan begietara, eta amodio itsua min itsugarri bihurtu zenidan. Katxia lurrean utzi, eta alde egin zenuen. Ni han gelditu nintzen, taberna ilun hartako atarian, itzalak baino geraTzen ez ginen atari hartan. Denbora ere bai. Eta katxia urez bete zen. Oraindik hala jarraitzen du. Zuk barkamena eskatu nahi didazu begirada bakoitzarekin; aurrera jo behar dugula esaten didazu hitz bakoitzarekin. Baina nik ez dizut entzuten, taberna haren atarian geratu nintzen.

ideia tutifrutianoak

PENGZHE ENG GLO INGKOGMODO QUE GRESULGTARGRIA ARGTIKUGLAR PALAGBRA KONG UGNA PIGSTOGLA AGMENAZANGDO TUGS CUERGDAS VOCAGLES
lo intente y la habitacion se tiñio de rojo pasion

TELEBISTARI

Telebistari begira igarotzen nituen gauak. Iluntzen zuenean, bertako izartxoen argiak itsutzen ninduen. Eta, nire eskuarekin ukitu ezin ziren izar horiek ukitzen ahalegintzen nintzen. Baina, pantailaren hoztasuna baino ez nuen sentitzen.

Telebistari begira igarotzen nituen egunak. Perfekziorik gabeko neskei begiratzeari uko egin nion, telebistaren perfekzioarekin lehiatu ezin zuten horiei ez nien gehiago so egin. Eta, orduak eta orduak igarotzen nituen; orduak igaro egiten zitzaizkidan; joan egiten ziren. Baina, gerturagotik begira jartzen nintzenean, kristal batek urruntzen ninduen haiengandik. Errealitatea eta ametsak bereizten dituenak agian.

Telebistari begira igaro nituen asteak, hilabeteak, urteak. Nire bizitza ere bere barruan zegoela pentsatzera heldu nintzen, bizitza eskaparate baten parte zela; perfekzioa salgai zegoen eskaparate baten parte.

Baina, atzo gauean eskutik heldu zenidan. Eta geroztik ez dut askatu. Zure perfekziorik ezaren perfekzioarengatik izango da, agian.

Telebistak zakarrontzian lo egingo du gaur. Beti.

DEI GALDUAK: DEI MUTUA

Barrote artean

giza larrua

ke mardul bihurtzen da

eta tximiniatik zeruan korapilatuta

ke mardula aske da

zelda sutan den bitartean

Herbestea

Denborak ahaztutako leku hartan hodeiek garrasi egiten zuten. Garrasi isilak ziren hodeiak. Eta eguzkiak maitasunezko kantu triste bat abesten zuen ilunabarretan. Errekak mendian behera jausten ziren, baina, egunetik egunera mantsoago jausten zirela iruditzen zitzaizun; gora joan nahi izan balute bezala. Zuk bezala.

Denborak ahaztutako leku hartan ahaztuta bizi zinen zu, denbora ahaztu ezinik. Zure etxeari begiratzen zenion, eta ohartzen zinen ez zizula ezer esaten; ez zizula ezer esan nahi. Eta, noizean behin, postaria etortzen zen zure etxera; zure etxe mutu hartara bere karta mutuak eramatera. Eta, zuk, mutu, bi txanpon botatzen zenituen postariaren eskuetara. Horiek ere mutuak ziren. Zuretzat behintzat bai.

Goizero esertzen zinen errekaren ertzean, zure oinak uretan sartuta, urak hartu nahi zuen norabide berbera hartzeko desiotan. Eta, batzuetan, iruditzen zitzaizun gorantz zindoazela, haizeak ere iparraldera bultzatzen ziela zure ile urdinduei. Baina, une horretan bertan, postaria agertuko zen bere bizikletako txirrina ozenki joz; zure desioak ere mutu utziz. Bere karta mutuak eramango zizkizun.

Eta, denborak ahaztutako etxe hartako atariko aulki mutuan eseriko zinen, denborak ahaztuta; denbora ahaztu ezinik. Denborak ez baititu zauri guztiak isten; eta beste batzuk irekitzen baititu.

EROMENAREN INDARRA

JIM MORRISON-I ELKARRIZKETA
I'm interested in anything about revolt, disorder, chaos, especially activity that appears to have no meaning. It seems to me to be the road toward freedom

Hil da rock´n ´roll-a... zioen, Baudelaire, Verlaine eta Morrison; LA Woman, Roadhouse blues, Light my fire...

Drugs are a bet with your mind, I believe in a long, prolonged, derangement of the senses in order to obtain the unknown...

........................................................................................................................................................

Eta bitartean, 1967ko arratsalde horretan, kanpaiari hutsik egin gabe, Elizako sarreran elkartzen ziren euskaldun gehienak, mater misericordia, mater misericordia...


P.d.: Emuletik bertatik jaitsi dezakezue The Doors filma. Ingelesez edota frantsesez. Nik flipatu egin diat Jim-ekin.

PEDANTE BATEK

you almost always pick the best times
to drop the worst lines
you almost made me cry again this time
another false alarm
red flashing lights
well this time I'm not going to watch myself die
I think I made it a game to play your game
and let myself cryI buried myself alive on the inside
so I could shut you out
and let you go away for a long time
I guess it's ok I puked the day away
I guess it's better you trapped yourself in your own way
and if you want me back
you're gonna have to ask
I think the chain broke away
and I felt it the day that I had my own time
I took advantage of myself and felt fine
but it was worth the night
I caught an early flight and I made it home
I guess it's ok I puked the day awayI guess it's better you trapped yourself in your own way
and if you want me back
you're gonna have to ask
nicer than that
nicer than that
with my foot on your neck
I finally have youright where I want you
right where I want you
right where I want you
right where I want you
I guess it's ok I puked the day away
I guess it's better you trapped yourself in your own way
and if you want me back
you're gonna have to ask
nicer than that
nicer than that
and if you want me back
you're gonna have to ask
nicer than that
nicer
nicer

PASILOKO DAMARI

Me gustas cuando callas porque estás como ausente,
y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca...

JAPY BERDEÍ JOHN

ZORIONAK ZURI
HERNANIKOARI
ZORIONAK POTROZORRI
ZORIONAK ZUUUUUUUUUUUUUUUUUUURIIIIIII!!!!!!!!!!!!!!


18 URTE JADA!!! (ez barkatu, 19, gaztetxuloren izenean)


BESARKADA BAT MAGABILEROEN PARTETIK

ERRITUALA

Azken azterketaren ondorengo txiza parrastada gogoangarri hori.

Autobusaren bibrazio bihurriak, Hernani bidean, mastikatzen. Bibrazio xumeak mastikatuz.

Sartu bezain laster lurrera botako dudan motxilan etxeko giltzak ezin bilatu, sarrailan ezin asmatu.

Play.

Eta Mahomaren ahotsa, lazgarria, barrenekoa, txistuak eta katxiak. Zain zulatuak. Garrasiak. Laurogeigarren hamarkada neure etxeri kolpeka, bateria sistemaren aurkako arma eraginkor hori kolpeka.

Eta horixe. Gaur San Valentin eguna omen. Bizilagunak argi entzun du, ziur naiz:

Yo ya tengo novia
ya encontre (barka, nire ordenagailua erotu egin da eta ez du tilderik jarri nahi) mi amor
la otra noche la bese en un callejon
es alta y morena
siempre esta en mi mente
su nombre me volvio loco
su nombre es...

Kanta honi buruzko beste pasarteren bat badaukat gogoan... hurrengo baterako utzi beharko

Itxaropena paperean

Agian bere aitak Jerusalemeko autobus estazioren batean lehertuko zuen bere burua. Agian, bere ama israelgo bonbek hilko zuten; badakizue, terrorista. Besoetan haur bat zeukan arren. Argazki baten atzean, milaka istorio egon daitezke, baina, argazki bakoitza istorio bat da; mundu bat.

Zoriontasun apur bat zoritxarraren ondoan. Irribarre bat balen ondoan. Itxaropena etsipenaren ondoan. Argazki batek mundua alda dezake. Jendea hiltzen agertzen den argazki batek jendea negarrez jartzen du. Odolak malkoak dakartza.

Halako argazkiak agertzen dira egunkarietan: mina, pena, odola, zauriak... Hori guztia sartzen da gure begietatik bihotzetara. Ez digute zoriontsu izaten utzi nahi. Nahiz eta argazkiak papera bezain ahulak izan.

Baina, gure blog honetatik, irribarre bat ekarri nahi diegu zuen begiei, munduan zoriona ere badela erakutsi; balen artean bada ere, odolez zipriztindua bada ere. Alda dezagun mundua.

Nahiz eta argazkiak papera bezain ahulak izan.

Maitasunezko kanta

Kantu bat xuxurlatu dizut belarrira. Bukatu dudanean belarriak eskuekin estali dituzu, nire hitzak sekula ez daitezen hortik atera. Nire hitzak ez ditzan ezerk estali.

Nik zure begiei begiratu diet. Eta, ondoren, begiak eskuekin estali ditut.

Ez ditut sekula hortik kenduko.

PD: San Valentin egunerako zentzurik gabeko testu bat, egun hau bezain zentzugabea.

Bakardadea

Gau hartan ere kalera atera zen. Bakarrik. Bakarrik egotera. Jendez inguratuta bere baitan biltzera. Barra ertzean eserita. Gin-kasa eskutan hartuta, alkoholaren pisua gorputzean nabarituz bakardadearen zama arintzera. Eta, bide batez, inguruko neskei begiratzera. Tabernak portu ilunak baitira, portu tristeak beti bidaiatu nahian eta portutik irten ezinik dabiltzan marinelentzat. Barku guztiak ihesean ikusten dituzte alkoholaren islada maltzurrean; barku guztiek luxuzko itsasontzi diruditen isladan. Jakin arren badirela marinela hondora daramatenak.

Orduak igaro zituen farorik ere ez zuen portu hartan; musika baino entzuten ez zen leku hartan. Baina, berak ez zuen musikarik entzuten. Berak bere bakardadea entzuten zuen.

Kalera irten zenean ere bakardadea entzuten zuen. Kaleak, kaleak eta kaleak igaro zituen noraezean doazen txori bakartien moduan; hondartzetan hilik aurkitzen ditugun hegaztien moduan. Kantatzen ez duten horien moduan. Baina, berak kantatu egin nahi zuen. Eta ez zekien nori kantatu.

Egunsentiak zerura begira aurkitu zuen. Egunsentiari begiratu zion, eta inoiz inori kantatu ez ziona abestu zion. Kantu amaiezin bat kantatu zion. Kantu triste bat kantatu zion, inork aditu ezin duen kantu bat, aditzen duen hori harea bezala deusezten duen haize hotza bezalakoa.

Eta, egunsentia egun bilakatu zenean, eguzkiak inoiz ikusi ez zuen lore bat aurkitu zuen Boulevardeko lur hotzean. Mila aldiz zanpatutako lore bat. Kolorerik gabeko lore bat. Lore ximeldu bat.

HARKAITZ CANO NABARRA ALDIZKARIAN

Nabarra aldizkariak, bere azken alean, Harkaitz Canori eginiko entrebista publikatu du. Lehenengo harria izan zen, ondoren harea eta, azkenik, kea:
"Askotan gertatu zait musikariekin, haiekin lanean edo errezitaldietan, gure kezkak oso antzekoak direla, eta gure obsesioak ere bai. Beti esaten da istorio berbera kontatzen ari garela, baina beti diferentea da eta jazza ere hori da, estandar bat hartu, bortxatu, noten arteko distantzia luzatu, abestia desitxuratzeraino. Galtzearen eta zeure burua aurkitzearen antzeko zerbait da."
"Estruktura hori literaturan oso erakargarria egiten zait. Beharbada irakurlearenganako exijentzia maila bat da, baina, lortzen denean, ez ulertzetik ulertzera pasatzea, momentu hori, oso ederra da. Beharbada hori egiteko gero eta ohitura edo pazientzia txikiagoa daukagu."

BLOODY NUIT (bigarren zatia)

. . . KISS

LEHE MUXU HORI KIND OF LIGHT IZAN ZEN (COCACOLA BEZALAKOA), lotsaturik sentitzen ginen biok, "felicidad distante" hori eskuarekin estu estutzeko estuasunez, baina. . . zerbait falta zen. orduan eskutik heldu genion elkarri eta BESARKATU EGIN GINEN groucho marxen karikaturaren parean.

pasilloa leku polita zen. sentitzen nuena garbi azal daiteke hitzez:
everest mediak besarkada eman izan balit bezala sentitu nintzen. imagina ezazue mendi baten besarkadaren berotasuna. ez da metafora ez ezer. imagina ezazue mendi baten besarkada.

BLOODY NUIT (lehen zatia)

the nuit "iragana eta oroitzapenak ezabatzen dituen tramankuluaren asmatzailea gillotinara!!" esaldiarekin hasi nuen.
night-ak muntai konplexuak dira, errantes, provisionales, no fiables eta inciertos. noche-ak ez dira silikonazko hodeiez josten, dena da dark, eta ilargiak ITZALEZ erailtzen ditu begininiak. baino that´s otro istorio.
parisko KATRINA CAFÉn ezagutu genuen elkar, eta pelikuletan hain erraza dirudien "zera" hori erraz erditu genuen elkarrekin. s´agapo. i love you. je t´aime.


bazekien kastellanoz. parisen bizi zen femme-a zen. izena? dont rimemberr.
alkohola lagun genuela irentsi genituen tabernako ordulari guztiak denbora lapurtu eta irribarretan labaintzeko.<

y luego, bajo la luz tenue de losmartinis, cuando encogiamos hasta no ser mas que casi polvo, se nos invitava a volar sentados, mirandonos, between lo transparente de lo metafisico y el mas surround de los silencios.
eskutik heldu eta besotik heldu eta apartamentura iritsi eta pelikula.
komunera bidean etxe guztiko zokoak begiratzen nituen.
" khe eztas hesiendou?" galdetu zidan irribarre FANTASTIC HILLARIOUS horietako batekin. azento frantsesak hori du. bihotzera zuzenean, desbiorik gabeko autopista baten antzera bihotzera doala. the accent, u know.
"algun significado tendra el mirar tras todas las esquinas para encontrarte" bota nion.

KISS

DEI GALDUAK: BIZITZARI

Numero bera markatzen nuen egunero

eta tonuak fantasma moduan paseatzen ziren lineatik.

Hamabi, hogeitaka aldiz

egunero numero bera

eta beti isiltasuna, kable korapilatuan zintzilik, hilik.

Isiltasuna.

Hogeita hamar, berrogei

eta betiere tonuen pauso hotsa

pauso hotsen itzal luzea

piiii piiii piiii piiii…

POEMA BILUZIK

Poema bat jantzi nahi izan dut

ekarri dizkiot hango eta hemengo lagunak

esan diot jan itzazu hau eta bestea

handia egiteko

indartsua izateko

Baina ez

hark jaioberritan bezala

biluzik iritsi nahi du zure eskuetara

argal ahul mehe bakarti

zure jantziak

zure janaria

zure begirada

zure sexua

beretzat nahi baititu

Askatasunari

Eguzkiari begiratu diozu. Goizero bezala eguzkiari begiratu diozu. Eta ez duzu argirik ikusi.

Goizero bezala hogeita zortzi buelta eman dituzu zure etxean, zure gelan. Zure sei metro karratuko ametsgaiztoan. Zure sei metro karratuko bakardadean. Sei metro karratu. Sei metro karratu gehiegi dira pertsona bakarrarentzat. Sei metro karratu hotz, sei metro karratu ilun. Beldurra, amorrua, desesperazioa, malkoak... dena kabitzen da sei metro karratutan. Eta, aldi berean, ez da ezer kabitzen. Sei metro karratu gutxiegi baitira pertsona bakarrarentzat. Sei metro karratu itxi, sei metro karratu zikin. Beldurra, amorrua, desesperazioa, malkoak... dena kabitzen da sei metro karratutan. Eta aldi berean ezer ez.

Sei metro karratutan ez da muxurik kabitzen. Eta, aldi berean, munduko maitasun guztia kabitzen da. Baina, maitasuna ere, sei metro karratutakoa izaten da, maitasun erraldoia, baina, sei metro karratutakoa. Eta, sei metro karratutan kabitzen ez direnek sei metro karratu horiek unibertsotik aparteko uharte moduan hartzen dituzte. Beraien buruak bezala. Eta, hala, unibertsoa bi uhartez osatzen da: sei metro karratukoa bata eta min infinitukoa bestea. Eta, horien artean, mundua dago. Ezer ez, alegia.

Baina, sei metro karratutan, mundu oso bat kabitzen da. Zure ametsak kabitzen dira, zure ilusioak. Hasieran. Baina, sei metro karraturen barruan eginiko ametsak sei metro karratutan urtzen dira. Eta sei metro karratuk jaten dituzte. Sei metro karratutan Euskal Herri oso bat kabitzen da, ametsetako Euskal Herri bat, begiak isten dituzunean. Eta, aldi berean, sei metro karratutan, 3650 marra baino ez dira kabitzen, banaka banaka desagertuz doazenak, begiak irekitzen dituzunean. Eta, sei metro karratutan, zu ere marra horiek bezala desagertzen ez ote zaren ari galdetzen diozu zure buruari. Baina, tira, gaur beste bat borratu duzu sei metro karratutan.

Sei metro karratutan, gazte bat kabitzen da. Eta, sei metro karratutan, gaztea heldu bihurtzen da, eta heldua agure. Eta horman borratutako marrak bekokian jaiotzen zaizkio berriro. Ubelduen ondoa, agian. Eta, azkenean, sei metro karratutan ez da gazterik kabitzen, bere itzala baino ez, urteen ispilu hautsian agerturiko islada desitxuratua. Sei metro karratu gutxiegi baitira gazte batentzat. Sei metro karratu zahar, sei metro karratu eguneroko. Beldurra, amorrua, desesperazioa, malkoak... dena kabitzen da sei metro karratutan.

Baina askatasunik ez.

Izarrei begiratu diezu. Gauero bezala izarrei begiratu diezu. Eta urrun ikusi dituzu.

Urrunegi.

Zure bidea

Lokatzezko bideak ditut gustoko. Hanka sartu orduko hondora bultzatzen dutenak. Zikintzen gaituztenak.

Jardinik gabeko bideak ditut gustoko. Inguruko loreei begiratzea baino nahiago dut horizontea ikustea. Eguzkia ikustea. Eguzkiaren indarra sentitzea. Izerdia eta lokatza nahastea. Beroak lurrera botatzea. Eta, lurrean, arnasa hartzeko ere indarrik ez daukagunean, horizonteari begiratzea eta ezer ez ikustea. Dena ikustea. Zu ikustea. Eguzkia.

Eta, agian, berriro ere lurrera botako nauzu, noski, zure izpiek ez bainaute argitzen, erre egiten naute, odolustu egiten nauten labanak dira zure izpiak. Nire begiak itsutzen dituzu, nire bihotza gelditzen duzu, indarrak kentzen dizkidazu, idatzi nahi dizkizudan letrak lapurtu eta lurperatu egiten dizkidazu, lokatz artean botata uzten nauzu, eta, agian, irribarre bat luzatuko didazu, bihar, berriro ere, horizonteari begiratzeko. Zu ikusteko. Zure begietan galtzeko.

Baina, lokatzezko bideak ditut gustuko. Agian behin zure bidean sartu nintzelako, eta ordutik ez dudalako garbitzerik lortu.

close up on Raphael´s grave so you can read ¨Raphael¨

it´s all about equilibrium

ziberkableeen gainean orekak badu hainbat garrantzi.
bizitzan garrantzitsua makila aurkitzea da.

gure oreka erdituko duen makila. makilak zenbait forma hartzen ditu, laguntasuna, maitasuna, txokolate tableta bat, bi. . .

ÑAM

TORI, ZURETZAT, JAN

....

AITONA MARIAK ZIOEN LARROSA BAT IRENTSITA PERTSONA HOBE BILAkatzen ZARELA

geroa marraztu dut paper zati batean

Eta lo bagaude, zertarako amestu? Ta zertan esnatu hemen ez bazaude?Eta lo bagaude, zertarako amets eginetorriko diren egun libreekin?
Zertan amets egin?


Geroa marraztu dut paper zati batean
kantu bat egin dizut bapatean:
pare bat akorde, melodia urdin bat
hauxe da zugatik egin dudana
Iparra galdu, hegora joan
Burua galdu, bihotza eman

Baina zu zaude guztietan...

orekak ez du balio lurrean zaudenean



Betiko zirudien
Betirako amaitu da
Ezin dela ezin dena
Eta ordu txikitan handitzen da hutsunea

Bi gurpil

-Ama: nik ere lagunekin jolastu nahi dut.
-Baina, ezin duzu.
-Zergatik?
-Ilundu egin duelako.
-Ta zer gertatzen da ilunpetan?
-Baloiak agian ustekabean joko zaituela.
-Eta min ematen al du?
-Bai.
-Zenbat?
-Ez jolasteak baino gehiago.

-Orduan, ezkutaketetan jolastuko naiz.
-Baina, ezin duzu.
-Zergatik?
-Galdu egingo zarelako.
-Eta, zer gertatzen da galtzen banaiz.
-Ezingo zaitudala aurkitu.
-Baina, nik zu aurkituko zaitut.
-...
-Zergatik ari zara malkoak lehortzen?
-Ez, hautsa sartu zait begietara,
-Orduan, goazen etxera.


(Eta, amak, musuzapia eskutan hartuta, gurpildun aulkiari aurrera bultzako dio.)

"Txanpon baten truke"

Txanpon baten hotsa entzun zen. Txanpon baten hotsak burdinezko bihurtu zituen gitarraren sokak: burdina bezain hotz.

Zuk ezetz esan zenion: ez zenuela dirurik nahi. Entzutea nahi zenuela. Baina, berak, mundu honetan entzuteko denborarik ez dagoela erantzun zizun. Denboraren ordez dirua emango dizula esan zizun. Zuk ez zela beharrezko erantzun zenion. Bere emazteari besotik heldu eta "tipo hau seko jota dago" esan zion. Eta, zuk, irribarrez gitarra jotzen jarraitu zenuen; sokak zure neska laguna bezala laztanduz.

Txanpon baten hotsa entzun zen. Txanpon baten hotsa entzun zen, musika estaliz. Zuk ezetz esan zenion; kalean jotzen jarraitzea nahikoa zela zuretzat. Berak erantzun zizun hotz egiten zuela, eta kafe bat hartzera joateko. Zuk kaferik gabe ere ez zenuela hotzik pasatzen bota zenion. Eta, gitarra esku artean hartu zenuen, irribarrez. Eta kalean oinez zihoazenei begira geratu zinen: itzala atzeti jarraika zutenei; beraien itzala bezain ilunak ziren haiei. Eta kantuan jarraitu zenuen, irribarrez; munduko denbora eta berotasun guztia zurekin bazenu bezala.

Hurrengo egunean; kartoi artean aurkitu zintuzten. Ez zenuen kantatzen. Baina irribarrez jarraitzen zenuen; munduko denbora eta berotasun guztia zurekin baitzenuen. Eta txanpon bat landatu zuten zure hilobian.

Eta hilerriko lore guztiak ihartu egin ziren.

SUTEA

Emaidan zigarro bat neskatxa,

zatitxo bat

zupada bat bada ere

horrela keak itoko zizkigun begiak

esan zuen gizonak

bere bakardadean

Ez din inporta neskatxa,

erreko dinagu batera

ke bihurtuko dizkinagu

harezko ezpainak

Gertura hadi, bada, neskatxa,

fereka nazan hire suzko hatzekin

leunago, gertuago, amultsuki neskatxa

ito nazan hire musuekin

musu iheskor horiekin…

Non hago neskatxa,

besarka nazan sikiera

ketan

sutan

neskatxa lagunduidan…

Behatz artera begiratzen du gizonak

begiak laguntza eske

zigarro galduaren bila belauniko

sute baten erdian

kea

kea…

coUNTDOWN

ama nondIK DATOZte UMEAK?
AM.A

aMa, eta erlojuaren norabidea bestelakoa izango balitz?
azalpena: ETA DENA COUNTDOWN BALITZ, 1234567 ORDEZ 7654321, ZERGATIK, ez?


mundua countdown litzateke eta dramatismo zuku handi batek itoko gintuzke ziurrenik

irudimen ujolak

irudimenak mugarik ez duela pentsatzen duen edonork hartu dezala hiru film hauetako bat ikusteko beta

ez dira oskar irensleak baina. . . .

niretzat, perla ttipi batzuk, bai ondoloin

RIDERS ON THE STORM

Mexikora ihesi doan hiltzailearen modura

autopistako stop amerikarra buruan

deskantsu bila nabil

Gasolina usaina

erretzen aritu naiz

eta ematen du bizitza guztia pasa dudala

horrela, leihatila irekita

kartoizko birikak kultibatzen

Lokatzezko bolanteari eusten diot

euria azeleratzen hasi da

eta errautsen desertuak irents nazan

eskatzen diet asfaltoko gezi urtuei

Emaidazue deskantsua autopistako stop amerikar batean

deskantsu bila nabil

Bakardadea

Milaka pertsonak oihukatu zuten bere izena. Milaka pertsonari sinatu zizkien autografoak.

Baina, kamerinora sartu zenean, bakarrik sentitu zen.

Iraultza

Iraultza bat egin nahi genuen. Egunkaria berriz ez genuela irakurriko erabaki genuen. Berriz ez genuela botorik emango pentsatu genuen. Mendira bizitzera joango ginela erabaki genuen; hiritik urrun, jendearengandik urrun, denborarengandik urrun.

Eta egurrez eraiki genuen etxea. Ez genion leihorik ere jarri; zulotxoak utzi genituen. Airea sartzeko. Bakardadea sentitzeko. Iraultza bakartia baitzen gurea; izarrei aske begiratu nahi dion jendearen iraultza; belarretan oinutsik ibili nahi duenaren iraultza; zentzurik ez duten gauzak idatzi nahi dituen jendearen iraultza. Zentzuzko mundu honetan zentzugabekeria apur bat sartuko dutenena.

Eta, hala, oinutsik paseatu genuen belazean; naturaren laztana sentitu genuen. Eta, lurrean etzanda, izarrei begira igaro genuen gau guztia; elkarri helduta.

Baina negua heldu zen. Eta, neguarekin batera, agure bat gure atarian eseri zen. Bi aste igaro zituen bertan. Bi aste igaro zituen lurrean eserita. Ez zuen ezer jan. Ez zuen ezer edan. Txoriak sorbaldetan pausatzen zitzaizkion eta kantari hasten. Baina, berak, ortze mugara begiratzen zuen.

Elurrak bere burua zuriz margotu zuen. Guk kafe bat eskaini genion. Berak aurrera begira jarraitu zuen. Eta barre egin genuen bere kontura.Barre egin genion bere zentzugabekeriari. Barre egin genion bere pasibitateari.

Baina, udazkenak, osto guztiak eraman zituen.

Eta, hurrengo neguan, gu ere bera zegoen lekuan eseri ginen.

Ez dagoenari begira. Egon daitekeena ikusiz.