TXIRIBI

Jende askok oraindik ez daki, baina hau txiribi bat da:

HOME, SWEET HOME

Jada etxe barruan, atea apenas zaratarik atera gabe itxi ondoren, arnasa sakon eta patxadaz hartzeari ekin nion.

Ez nengoen urduri, baina arreta handiz ibili nahi nuen. Sarreran bertan iltzatuta, ez atzera ez aurrera gelditu nintzen minutu gutxi batzuz: burua argi edukitzea beharrezkoa zen.

Bat-batean, urrutian, kanpai hots laburren ziztadek gaua momentu batez desitxuratu zuten.

Gaueko ordu biak, aurreikusi bezala.

Milaka ametsez ehundutako iluntasuna berriz ere manta lodi bat lez abaildu zen hiriko teilatu lokartuetan. Ez nuen presarik, gizon lasaia naiz: momentu bakoitza gozatzeko asmoz zapaldu nuen berriro lur hura.

Nire inguruan dena egon behar zuen lekuan zegoen: garbitu gabeko ontziak arraskan pilatuta, irekitako latak mahai gainean, manta koadroduna sofako izkina batean kiribilduta –gau ero haietako izaren moduan–.

Ni gabe igarotako denboran asko aldatu ez zela pentsatzeak lasaitu egin ninduen; are gehiago, garaipen txiki bat zen niretzat. Agian gauzak ez ziren hainbeste aldatu, agian oraindik faltan sentitzen ninduen.

Animatuago, aspaldi ez bezala jaka sukaldeko aulki batean eta etxeko giltzak frutarako plateraren ondoan utzi nituen, oraingoan isil-isilik.

Nahiz eta berari aurkakoa aitortu, banandu ginenetik etxeko giltzen kopia bat beti gorde izan nuen. Hala ere, barru-barruan biok genekien baina hitz egiten ez genuen beste sekretuetako bat zen hura. Elkarren bizitzetan muturra ahal zen gutxien sartzea zen kontua, eta kitto.

Distantziak denbora gutxian ikaragarri ugaldu ziren ordea, eta aspaldidanik sortua zen nire baitan bertara itzultzera bultzatzen ninduen mintzoa. Izan ere, egunerokotasuna puskatzea oso gogorra egin zitzaidan: usaiak segituan ahaztu nituen, hitzek eta oroitzapenek uneoro traizionatzen ninduten, betierekoak ziruditen irudiak eta nahiak oharkabean lausotzen sentitu nituen.

Erotu aurretik itzuli egin behar nuen.

Pasilloan barrena, lurrean zehar barreiatutako arropen bidea jarraituz, gelarako bidea aiztoa esku batean, bihotza bestean, eusten dituen hiltzailearen modura egin nuen.

Hain urrun al zegoen maitale sutsuak gineneko garai hura? Aurrean zuen gelan lo zenak pasilloko bide berbera suge gosetien modura egiten genuen garai hura ahaztuta zuela pentsatzea ezinezkoa zitzaidan.

Arnasa hartu nuen berriz ere: sakon eta patxadaz.

Erdi irekitako atea bultzatu eta gure koartora sartu nintzenean, ordea, segundo gutxitan bihotza itotzen sentitu nuen, espero nuen silueta bakarraren ordez, ohean, elkar besarkatuta, bi pertsona sumatzean.

OFF THE RECORD

Seme-alaba guztien bizitzan beti iristen da garai bat zure gurasoekiko erlazioa planteatzen duzuna. Euren bizitzako ibilbideak ulertzeko eta juzgatzeko eta hartu dituzten erabakiak, hauen zergatiak eta ondorioak maila bereko talaiatik ikusteko gai sentitzen zara. Bizitzako puntu batetik aurrera, beraien antzeko bidegurutzetan zaude zu ere, baina nora jo aukeratzea orain zuri tokatzen zaizu.

Mais bon, ça suffit; nire amak irakurri ohi zituen Bernabé Tierno-ren gida espiritualen tonua alde batera utziz (Valores Humanos I, Valores Humanos II, Valores Humanos III, IV, V,…, amaigabe horiek), ohartzen naiz nire gurasoen bizitzako 50 urte igaro direla eta ezer gutxi dakidala beraietaz.

(Idazten dudana irakurriko ote dute?)

Historialarien moduan, guk ere gure bizitza zatitan banatu ohi dugu: ikastola baina lehen, ikastola eta gero; lehenmaitea baina lehen, lehenmaitea eta gero; Renault5-a baina lehen, Renault5a eta gero eta abar eta abar. Baina denok dakigu banaketa horren barruan dauden gauza txikiek bultzatzen gaituztela alde batera ala bestera.

Renault5a baino lehen eta Renault5aren ondorengoak denok dakizkigu, bai gureak eta bai besteenak ere; baina arrazoi ezkutuak, desirak, traizioak, bakoitzaren konplexuak edota barregarri geratu garen momentu eskatologiko horiek inor gutxik dakizki. Gure buruari ere batzuetan aitortzen ez dizkiogun sekretuak dira askotan; obsesioak, burutik kendu eziniko gauzak. Erabakirik txikienean ere pisurik handiena dutenak.

Geure barrura lotu ziren, luzerako lotu ere. Tenia -solitaria- gosetiak dira, eta larrek enborra kiribiltzen duen moduan inbaditzen dituzte gure barrenak.

Keinuetan eta esateko moduetan ere hor daude. Abandonatu ezin ditugunak dira, ahaztu ezin ditugunak.

Bizkar gainean denok daramakigu pisuren bat.

Oroitzen naiz ume moko bat nintzela nola kontatzen zidan aitak lorearen eta erlearen istorioa, nik haurrak nondik zetozen galdetzerakoan (bai, bai, Bollywood-en baina okerrago). Beste maila batean, baina orain ere iruzur handi batean bizi naizela sentitzen dut. Nire inguruan behintzat fartsa, kezko estalki, gezur onartu eta hipokresiaz ezkutatzen ditugu bizitzako gauza inportanteenak.

Zuek ez dakit, baina ni behintzat Olentzeroren traizioaren sindromeak jota bizi naiz.


P.d.: Gaur Camus-en La peste–ri buruz idatzi behar nuen. Nire gurasoek bizi izan zuten garaiaz interesatzea patologikoa iruditzen zaidalako hasi naiz aurreko guztia idazten. Olentzeroren traizioaren sindromearen aztarnak I.H. lagunak atzeman zizkidan, aurreko urtearen hondarretan azken aldiz geratu ginenean (fuck your mother, kill your father hori errepasatu genuen horretan, oroitzen?).

IGANDE GOIZA ARINTZEKO

UDABERRIA,AZKENEAN