autoBUSHaren eztula

eta izen konplexuegiko hiri japoniar batean iltzaturiko oroitzapenak, zatozte.

Agian, justiziarekin arazoak izango nituen, nituzke, nituzkeen, ondoan lotan nuen neskari iztarra ukitzeko erabakia hartuz gero. justizia.. .
Hartu nuen erabakia, eta luzatu behatz okerrak, eta supituan, autoBushak piprokokomot egin eta jauzi ttipi bat egin zuen, bertikalean.
Eta neska esnatu egin zen, nire eskuak bere iztarraren aurka adjetibatzea-zaila-den-soinu horietako bat egin baina frame bat beranduago.




, nire masailak ez die tomateei inolako inbidirik-

GAUR

Gaur, ilunabar hits honetan, bizitza, askotan, pisuko kristaletatik kanpora ikusten dudala iruditzen zait. Eta, neguan kristal gardenak horma bihurtzen dira askotan. Eta, kanpoan ez dugu ezer ikusten, besteak beste “kanpo”rik ez dagoelako. Eta, eskuak kristala laztantzen duenean, malko moduko tanta hotzez betetzen da azala.

Eta udako hondartzekin gogoratzen gara, beno, batzuetan urriko hondartzekin. Urak oinak laztantzean sentiturikoa sentitu nahi izaten duzu, baina, tanta hotzak baino ez dituzu nabaritzen esku artean. Beno, eta, tanta bero batzuk ere bai, masailetik behera, goxatu ordez barrua izozten dutenak. Eta hegan egiteko gogoa iristen da.

Eta hondartza biluziak ikusi nahi izaten ditugu, haizea laztandu nahi izaten dugu, munduari barre egin nahi izaten diogu. Baina, bizitzak hegoak mozten dituenean, zail izaten da hegan egitea.

Baina, gaur, ilunabar hits honetan, bizitza kristaletatik kanpokoa baino zerbait gehiago badela iruditu zait, ez dudala atzean utzitako hondartzekin oroitu behar (hondartzak dira nire oinen arrastoekin oroitu behar dutenak, itsasoak gazteluak bezala eraman ez baditu behintzat), aurretik ditudanekin baizik. Eta, ohartu naiz, bi oin nahikoa eta gehiegi direla hegan egiteko, amets egiteko, mundu osoa zeharkatzeko zure portalera iritsi arte. (Batzuei askatasun hau poltsa batetan gordetzen ahalegintzen diren arren).

Eta zure etxeko leihotik ez dut kanpora begiratu beharrik bizitzeko.

Otsoek abere guztiak jango dituzte...

Otsoek abere guztiak jango dituzte. Urteek biztanle guztiak eramango dituzte. Kresalak harria jango du. Baina, zakur zaharra, beti itzuliko da bere etxera. Eta, ohartuko da, etxerik ez dagoela. Eta, orduan, jakingo du lehen aldiz etxe hura amets bat baino ez zela. Amets hark babestu egiten zuela. Berarengandik. Bizitzarengandik. Eta, agian, egun batzuk baino ez ziren igaroko amets hura itsasoak hondarra irenstean bezala galdu zenetik, baina, zahar sentituko da zakurra. Bere hankek ez diote bere minaren pisuari eutsiko. Bere belarriek ez dute bere antsiez aparteko ezer entzungo. Baina, bere begiek eguna argitzen ikusi beharko dute. Bere ileek euria sentitu beharko dute. Bere eztarriak egarria sentitu beharko du.

Bizitza gurpil bat baita. Baina, motorra geldirik dagoenean ere martxan jarraitzen du.

Eta bakardadearen hostoek etorkizuna estaliko dute. Udazkena helduko baita, baina ez baita joango negua heldu artean. Eta, neguan, minaren elurrek bizirik zirauten lore apurrak estaliko dituzte. Eta, negua ez da joango harik eta udazkena heldu artean. Eta, zakur zaharrak, isatsa hanka artean sartuko du, eta lurrean etzango da, belarriak hormigoi pitzatuaren gainean jarriz. Eta, agian, egunen batean, ohartuko da jolas modura lur azpian gorde dituen hezurrak etorkizunaren seinaleak baino ez zirela. Baina beranduegi izango da.

Bere etxea lurrean baitago.

Zergatik eraman zidan itsasoak hondarrezko gaztelua?

Zergatik eraman zidan itsasoak hondarrezko gaztelua? Agian, hondarrezkoa zelako izango zen, esku artean sentitzerako ihes egiten duen material horretakoa; begiak itxita eginiko ametsekin begiak irekitakoan gertatzen den bezala. Baina, nik eskuekin ukitu nuen gaztelua, esku artean eduki nuen (bihotzean ere bai, egia esan). Eta esku artean eduki nahi nuen.

Zergatik eraman zidan itsasoak hondarrezko gaztelua? Agian, gaztelua politegia zelako, berari begira liluratuta nengoen bitartean zimendu onak ipintzea ahaztu zitzaidalako. Baina, nik ez nuen zimendurik nahi, zegoen bezala polita baitzen gaztelua. Eta begiratu egin nahi nion.

Zergatik eraman zidan itsasoak hondarrezko gaztelua? Agian, itsasoa handiegia delako ni bezalako norbaitentzat. Gaztelua gozoegia zelako itsaso gaziarentzat. Malko gazientzat. Baina, nik bere gozotasuna nahi nuen.

Zergatik eraman zidan itsasoak hondarrezko gaztelua? Ez dakit. Baina orain ez dago hondarrezko gaztelurik, itsasoa da dena, itsaso gupidagabea, itsaso amaigabea. Eta gaztelurik gabeko hondartzak. Eta ni.

Manifestu baten atarian

Hau ez da literatur errepublika, mekaben pott. Ez horixe. Manifestu bat osatzekotan gabiltza, eta ez gara mailu bat izango. Ez horixe. Ez gara, ezta ere, literaturaren diktadura inposatu nahian gabiltzanak.

Gu, sinplemente, extralurtarrak gara, gauza horiek guztien gainetik gaude. Edo egon nahi dugu. Hitzen bidez, hogeita piko letra eta beste hainbeste hizki nahastu eta konbinatuz lebitatu egin nahi dugu.

Azken finean, hori da lortu nahi duguna: hizkiekin oinez ikastea, hauekin korrika ondoren, azkenik lurretik 5 zentimetro altuago lebitatzen ikasteko.

1

¿Cómo ascender? Sube, sube y no pienses.
Nietzsche