Parisko kaleetan nenbilenean entzuten nuen, elkar bilatu gabe baina elkar aurkitzeko ibiltzen ginen arratsalde horietan...

Powered by Castpost

HIRIKO AHOTSAK

HITZAURREA. COCKTAILALMEDIODIA

Orain dena erraza duk, cocktaila eskuan eta gu cocktailean, baina han ez, hura nahasmena zuan, ulertzen?, lehenengo ipuinak idatzi nituenean gazte kakanarru bat besterik ez ninduan, hire adinekoa gutxi gorabehera, eta suertea eduki nian egia esan. Idazle askok animatu ninditean eta ikasketetan beka eta dirulaguntzen asunto hori guztia nire alde atera zuan, esan diadan moduan, txiripa hutsa, eta horregatik, horregatik pasa zuan dena hain azkar, hain korapilatsu, hain…, Arantxa, oroitzen al haiz Parisera ikastera iritsi gintunan egunaz? Nola ez haiz, bada, oroituko, gona haiek, musika, usain paristar horiek, eta neskak, e, Arantxa, esaion nola ibiltzen zitunan bikoteak kalearen erdian muxuka. Joder, joder, joder errepikatzen zian Arantxak flipatuta, eta nik barre egiten nian, dagoeneko banekian-eta ezin izango genituela literatura frantseseko ikasketak amaitu, Parisen likorean bete-betean mozkortu baikintuan. Orduan hasi ninduan idazten eta nire lanak hona bidaltzen.

Edantzak motel, edan cocktaila lasai, esan diat hau nire kontu, aprobetxa, uste nian ikasia huela lezioa... Jazz me blues, save it pretty mama edo kanta modernoagoak entzuten genizkian atzerritarrekin, Joplin edota Reed, e Arantxa, oroitzen al haiz festa ero haietaz, desio ninan neskak berarekin oheratzeko eskaintza egin eta dena pikutara bota nueneko hartaz, seko mozkortuta bere besoetan lo hartu nuenekoaz. Zorionez edo zoritxarrez, Rayuelako Paris duk nik bizi nuena. Fantastikoa, hein handi batean kaotikoa ere bai, endredatua. Giroa, musika, ohiturak, janaria, dena, dena ezberdina zuan.

Eta ez pentsa, garai hartako Parisera orain dela gutxi iritsi gaituk gu. Sinesten ez baduk Arantxak baieztatuko dik. Garai hartako hemengo hiriak ez zituan hiriak, anonimotasun horren falta nabarmena zuan hemen, atzeratuak gintuan, eta kultura eta beste arlo askotan hirugarren mundukoak ez diat esango, baina hortxe-hortxe, arrautza-oskoletik atera berriak oraindik.

Nik lagundu egin nahi diat. Benetan. Bazekiat nekeza dela giro literario bila ibiltzea dena irensten duen hiri honetan. Irakurri egingo dizkiat ipuinak eta hitz egingo diagu. Bai, hitz egingo diagu.

***

Txispak. Zirkuitulaburra.

Hirugarren geltokian igotzen zen beti. Igotzeko pausua eman orduko autobusaren tripetara begiratzen zuen, begiaren mugimendu mekanikoz ezagunen bat edo eserleku abandonaturen bat bilatu nahian.

Ordaindu egiten zuen ondoren. Gidariari begiratu gabe eta beti justu. Korrika etortzen zenean ere, txanponak prest izaten zituen betiere, gidariak ez zion bueltarik inoiz ematen-eta.

Eta korridorean barrena, bultzaka, desagertu ohi zen. Jende artean galtzen ziren, era berean, bere takoi hotsa, Yves Saint Laurent parfume bioleta, larruzko jaka estua. Eta ni beste alde batera begiratzen saiatzen nintzen. Ez begiratu, horrela bakarrik begiratuko zaitu… Ez begiratzeko, horrela bakarrik begiratuko zaitu-eta. Ezinezkoa zen ordea. Pelikula zuri-beltz batean ere pintatu beharko liratekeen ezpain gorri horiek, gaurik hotzenean ere agerian eraman ohi zuen lepo leun hori.

Gau hartan ere, azken autobusa orekarik gabeko sonanbulua lez etorri zen. Ohi zutenez, txapa eta gurpil dardarati haiek, ametsen hari finean kolokan ziruditenak, zanbuluka azaldu ziren. Balaztatzeko orduan garrasi egin zuen norbaitek. Karrozeria ahula zen benetan, edozein turista beldurtzeko modukoa. Atea zakar ireki zen.

Ilaran, nire albokoak politikoei buruzko zerbait esan zuen. Kalaka ustela, mozkor delirio eta katramilak, pentsatu nuen. Eta aurrera, autobusaren sabelera. Beldur nintzen ez ote ginen gehitxo autobus horrentzat. Ondokoaren ukondoa, atzekoaren besapea, aurrekoaren zapatak nirearen gainean, o barkatu, ez lasai, doministikuren bat, ile motots bat bere gomatik libratzen, eta dena metro karratu batean. Metro karratu zerratu eta sargori batean, non puzkar hipotetiko baten eragina bonba atomiko batenarekin parekatu zitekeen.

Hirugarren geltokirako kristalak lurrunduta zeuden. Autobusa herrenka zihoan, eta kurbetan errezo eta eskari xumeen xuxurlak entzun zitezkeen motorraren burrunbaren gainetik.

Ez nekien autobusera sartu zenik ere nire aurrera iritsi zen arte. Ezpainak gorri zituen, inoiz baino gorriago, eta bere presentzia bioleta usaineko haize-bolada freskoak iragarri zuen, Yves Saint Laurent dudarik gabe.

Elkarri begiratu genion momentu batez. Gera zaitez, zioen nire begiradak. Autobusa martxan jarri zen orduan. Eta bere lehenengo keinua zuzenduz, nire aurrean geratu zen.

Harri eta zur utzi ninduen izenik gabeko neskaren jokaerak.

Ezertxo ere esan gabe behatz erakuslearen punta nire ezpainetara eraman zuen, isiltasun eske. Nigana gehiago hurreratu zen autobusaren azelerazioaren bultzada aprobetxatuz. Muxu heze bat eman zidan, eta gero beste bat. Ez zidan hitzik ere esaten; nik, bestalde, ez nuen horretarako aukera handirik: arnasa etenda, muskuluak erabat paralizatuta, beren laztanen zerbitzura nengoen osoki. Begiak ixten nituen eta sentitzen nituen bere behatzak nire sexua inguratuz. Poltsikoetan, gerri inguruan, geroz eta gertuago, geroz eta azkarrago.

Bat-batean autobusa gelditu egin zen. Argiak itzali egin ziren, bonbillak erreko ziren akaso, eta ateak ireki. Bidaiariak erdi-builaka hasi ziren eta neskak alde egin zuen nire begi bistatik.

Aizu, itxaron! Ei, gelditu! Aizu…!

Bere telefonoa behar nuen, izena, adioa sikiera; nire zoraldia bideratu nahi nuen, zentzua eman barren honi. Leporaino betea zegoen autobus iluna eta zail egin zitzaidan bertatik ateratzea. Barkatu soinu hutsa errepikatuz aurreratzen nuen apurra gutxi zen iheslari limurkorra harrapatzeko. Azkenean, atera baino egotzi egin ninduten autobusetik, jaurtiki egin ninduten asebetetako sabeletik.

Ateak nire atzean itxi ziren, zakar berriro ere. Belaun eta ahur urratuen azpian asfalto hitsa, asfalto bustia, asfalto latza. Burua altxatu nuen bere bila, baina ezer ez. Periodiko paper solteak haizearen mende, graffiti zirriborroak, etxe orratzen kristalera altuegiak, zorabiagarriak, nire bakardadeari barrezka.

Taxi bat hartzea beste biderik ez nuen. Zutitu eta poltsiko hutsetan haztamuka hasi nintzen, berriz inoiz ikusiko ez nuen neskak lapurtutako diru-zorroaren bila.

***

Deskarga elektriko bat ispilu hautsi batean bezala.

Izpilu hautsi bat soegiten duenak ez daki izpilu horrek hautsi baino une bat lehenago zer isladatzen zuen. Puska guztiak bildu arren ere, ezin du jakin.

J. Sarrionandia (Amodio fantasia bat, Narrazioak)

apatridak bailiran trenak

memoria karrilen fatalitatean galduz

B. Atxaga (Etiopia)

I

Bi pertsona, poliki-poliki, Kontxa inguruan, paseoan dabiltza. Bata egunkaria irakurtzen eta bestea purua erretzen. Halako batean, eskuartean egunk

aria duenak zera esaten dio besteari, Irakurri al duk hau? Alud mata a doscientas personas, izugarria duk. Bestearen erantzuna, Bai, harrigarria duk, moro kabroi hauek…!

Lagun guztiok barre egin genuen.

II

Beranduegi zela zioen. Trena iristear zegoela eta bestaldera ari zela begira. Gainera egunkaria omen zuen eskuartean. Atzera begiratu zuenean goian ikusi zuela, zubiko barandan zutik dagoeneko… Garrasi egin zuela, baina alferrik. Izugarria, zioen, ikaragarria.

III

iraganaren bagoiak eta memoriaren gurpilak zeruertzean ezkutatzen dira, abiada handian orainaren karriletan irristatuz

IV

Bakoitza ondokoaren sorbaldan bermatuz, tripan min hartu arte egin genuen barre. Orduan norbaitek trenbidearena proposatu zuen. Berriketan zeuden amei abisatu eta bitan pentsatu gabe joan ginen zubira. Beste txiste bat kontatzeko eskatzen zidaten, beste bat, beste bat, eta nik zubira iritsitakoan, zubira iritsitakoan, erantzuten nien.

V

korrika iritsi ginen, barre lizunak airean polena bezala libratuz

VI

Angel came down from heaven yesterday, stayed with me just long enough to rescue me…

VII

Ni gitarra bakarrik ari nindunan jotzen, elektrikoa, betidanik izan naun oso Hendrix zalea, badakin. Estazioko txoko ilun batean ari nindunan, sarrera baino hamar bat metro eskubiraxeago, zubitik ez oso urrun, berrogeita hamar metro akaso? Ikusi nitian nola etorri zitunan zubi gainera, baina gehiago ez. Bospasei ume, bai, oraindik umeak, eta normala iruditu zitzaidanan, betikoa, trenei begira jolasean-edo. Kantatzen jarraitu ninan egunkaria eskuartean borobilduta zuen gizonaren garrasi bat entzun arte, eta ondoren, ba horixe, ondorengoa badakin.

VIII

kirrinka metalikoak dena eramaten du. azken trenak ateak itxi bezain laster begiradek, adioek, musuek, tragediek… isuri baten antzera ihes egiten dute ikuslearen eskuetatik

IX

And she told me a story yesterday; about the sweet love between the moon and the deep blue sea

X

Aurrekoa baino hobeagoa da hau, entzun entzun. Andaluz batek besteari, ¿a ti qué es lo que más te gusta de Madona?, bestearen erantzuna, ¡a mí el mcpollo y las patatas fritas!

XI

Gu parkean geunden, bankuetan, eta kafetxo bat hartzera gindoazen baimen eske etorri zirenean. Trenbidera omen zihoazen. Kontuz ibiltzeko esan genien. Betikoa, ez urruntzeko bertatik eta kafetegi ingurura azkar itzultzeko. Nork pentsa zezakeen…? Korrika eta negarrez azaldu zirenean denok Mariajeri begira geratu ginen. Bere semea falta zen. Momentu horretan okerrena imajinatuta ere ez genukeen asmatuko.

XII

trenak badaki jaio den momentutik karrilen zilborresteari lotuta biziko dela. badaki betiko lekuetara iritsi behar duela betiko lekuetatik abiatuz. baina hala ere bultza egiten du, bultza bere halabehar petrala arrastatuz

XIII

Kablea ongi babestua zegoen, eta aurrekoek ez bezala, banekien nola saihestu segurtasun babeseko xafla. Geometria kontua zen, angeluak, distantzia.

Izkinako barandara igo nintzen. Hori zen truku bakarra. Bertatik angelu perfektua nuen. Zorte pixka bat zen falta zitzaidana orain.

XIV

Then she spread her wings high over me. She said, I´ll come back again to see you tomorrow…

XV

Eta gero pentsatzen duzu, zer egin ote daiteke, nola ekidin era honetako istripu absurdoak. Txikitatik informatzea da soluzioa, dudarik gabe. Eta orduan? Pasa dena nola esplikatu, ez da inoren buruan kabitzen, zaila da, zaila da.

Argitzea gustatuko litzaidake, bestalde, hainbat ikus-entzulek egin diguten galdera. Tren-geltokiko arduradun nagusiak eta ezbeharra ikusi zuten pertsonek ez zituzten lehen txiza-parrastadak ikusi edo entzun, estazioko musika, jendearen murmurioa eta trenen ibilera zirela medio. Hala ere, oker ez banago, itxaron momentu bat, uste dut estazioko arduradunarekin zuzenean hitz egiteko modurik badugula

XVI

Sure enough, this woman came home to me. Silver wings silhouetted against a child´s sunrise

XVII

horregatik dira hain poetikoak errailetik nahita irteten diren trenak. zilborrestea puskatu eta berriro jaio nahi dute, eta ez zaie axola horretarako pagatu behar duten prezioa. ezta heriotza bera baldin bada ere.

XVIII

Kremailera jaisten hasi nintzenetik jakin nuen garaile izango nintzela, nik emango niona aurrena kableari. Ziur nengoen. Txilibitua atera eta pixa egiten hasi nintzen. Behera so egin nuen, jarioaren bidean kontzentratu nahian, norabidea zuzendu nahian.

XIX

And my angel, she said unto me, “today is the day for you to rise”. Take my hand, you´re gonna be my mind, and she took me high over younder…..

XX

Orduan sentitu nuen. Neure harrizko burua, begirada, ingurua…, dena ispilu hautsi batean islatua bezala.

***

Garrasia

Luzea izango da negua. Luzeagoa are, neguaren barruan ezkutatzen den negua.

H. Cano (Argentinar lotsatia, Neguko zirkua)

Ez dakit zergatik egiten duzun hori, egin zuen garrasi Luciak, erortzear zeuden malkoen jarioa aurreikusten zuen ahots dardartiarekin.

Ez dakit zergatik egiten duzun hori, ez dakit zergatik egiten duzun hori… Joder, ixildu zaitez! Beti berdin zabiltza! Badakizu ezin dudala jasan ume honen txilioa! Aski da, horrela ikasiko du.

Luciari beldurra ematen zion Fernandok horrela jartzen zenean. Umeak etxean zehar korrika ibiltzeko ohitura zuen, eta garrasi egiten zuen batzuetan, garrasi zorrotz eta ziztatzailea betiere, gurasoek jaramonik egiten ez ziotelako-edo mimo eskean. Hasieran mainatia halakoa edo horrelako zerbait esan eta bakean uzten zuen Fernandok. Baina hilabete izango zen lanetik bota zutela. Eta mingostuta nabaritzen zuen Luciak. Harrezkero, esaterako, umearen garrasiak isilarazteko kokotxetik gora egin ohi zion indar bere eskutzarrekin eta, bitartean, isildu zaitez, isildu zaitez xuxurlatzen zion. Arrats horretan, aldiz, kokotsetik gora indar egin ordez, bere bularraren aurka estutu zuen haurraren burua, arnasa hartu ezinda geratu arte zanpatuz.

Isildu zaitez, horrela, horrela, ixi, ixi…

Nahikoa da, ito egingo duzu, oihukatu zuen Luciak, negar-malkotan dagoeneko eta beste aldera begiratuz. Ito egingo duzu, ito egingo duzu, zioen bere senetik aterata.

Andregaiari ondo da esan nahian bezala begiratuz, umea askatu eta sofaren sabelean uzkurtu zen Fernando. Telebista piztu zuen. Kotxeak, autobusak, pertsonak sutan. Porrak, bota beltzak korrika. Deiadarrak eta kea.

Umea negarrez hasi zen.

Gaur berandurarte geratuko naiz, esan zuen Fernandok. Miamikoa botako omen dute, Jimmy-k gitarra erre zuenekoa. Mandoa eskuartean hartu eta zapping egiten hasi zen. Bolumena igo zuen, Mikelen txilioak isilarazi nahian-edo.

Egizu nahi duzuna.

Luciak Mikel besartean hartu, lasaitu eta biberoia eman zion. Nekatua egongo zara e Mikel?, esan zion negar-zotinka, horrelaxe, mutil handi-handia egiteko, ze ondo… Ez, aitak gaur zurekin ez du ongi jokatu, xuxurlatu zion malkoak xukatzearekin batera, baina zuk ez egin negar, e Mikel? Zuk ez egin negar, inoiz ere ez, nik egingo dut bion partez… Eta laster zer egingo dugu? Ezetz asmatu! Alolitos joango gara, e Mikel? Eta istorio txikiak kontatuko dizkizut. Zuk ez egin kasu aitari, orkestratik bota zutenetik burua ezin altxatu dabil, baina pasatuko zaio. Eta nik kantatuko dizut, eta lo hartuko duzu, ados? Pasatuko zaio, hala espero dezagun.

Luciak bazekien bakarrik lo egingo zuela. Umea oheratu orduko sartu zen bera ere, oso goiz eta ezertxo ere afaldu gabe. Haserretzen zirenean eta negar egiten zuenean betetzen zuten prozedura zen hura. Afaldu gabe joan ohi zen ohera. Beti goiz, oso goiz. Fernando, bestalde, telebistaren aurrean geratzen zen berandurarte edo zerbait jotzen zuen bere kontrabaxuarekin, eta sofan hartzen zuen lo azkenik.

Morfeoren besoetan kulunkatzera zihoan momentu berean entzun zuen korden dardara Luciak. Sakon eta sarkor, Bach-en suitearen preludio hark benetan hunkitu zuen. Orbelezko izara lodi baten modukoa zen Fernandoren jarduna Luciarentzat. Tximeleta lokartu sentiarazten zioten akordeek, zeintzuk oihartzun urrun baten antzera hedatzen ziren auzune euritsu eta grisean. Udazkeneko haizearen kiribilak eratzen zituzten nota bihurri bezain pisutsu haiek txikitako paseo eta jolasak gogorazi zizkioten Luciari. Gurasoen besarkadak, neguko sukalde beroa, egurren txinpartak. Paisaia ospelen ondoren udaberria, eta Lucia bera tximeleten atzetik lasterka zalapartatsuan.

Gozo, baketsu, hartu zuen lo. Malko tantak masailean lehortzear zituela itxi zituen begiak.

Lucia goizean goiz atera zen etxetik. Umea Fernandoren esku utzi zuen, eta eginbeharrak papertxo batean apuntatu zizkion.

Uste baino denbora gehiago behar izan zuen erosketak egiteko. Eguerdiko hamabietako eguzkiak ortzia urratu ondoren iritsi zen ezkaratzera. Zanbuluka, blai eginda, trakets betetako plastikozko poltsen mende zegoen pailazoa zirudien.

Bizilagunarekin topatu zen eta hark lagundu zion etxeko ateraino. Eskerrak emanda agurtu ziren. Atzoko liskarra buruan zuela txirrina jo zuen. Bakeroko poltsikotan, berokian, zorroan hasi zen haztamuka. Etxe barruan ez zuen hotsik entzuten. Arraroa, pentsatu zuen, Mikelekin parkera joan ote da. Giltza zorrotik atera eta atea irekitzearekin batera, sarrerako ispiluan post-it bat begiztatu zuen.

Barkatu.

Barkatu. Fernandoren letra zen hura. Plastikozko poltsak abandonatu eta arnasestuka hasi zen alde batetik bestera, kontrabaxuaren bila; ez zegoen bere lekuan, kontrabaxua falta zen. Eta giltzak, Fernandoren Renault-aren giltzak ere falta ziren.

Joder, putasemea, putasemea halakoa.

Mikel, galdetu zuen Luciak, sehaskan ahoz behera zetzan harrizko semea astinduz. Mikel, egin zuen garrasi.

AGURRA. COCKTAILALANOCHECER

Arantxa ez duk azaldu oraingoan, baina hartuko diagu beste bat, ezta?

Bai, irakurri ditiat, eta ez zeudek gaizki, ez, ez zeudek batere gaizki.

Ipuinetan zehar barku txiki batean ikusi haut, ozeanoa egurrezko arraun xume pare batekin zeharkatu nahian. Eta hori ez duk txarra. Sinistuidak, ez duk batere txarra. Gaztea haiz, eta garbi ikusi diat hori. Gaztea haiz eta idazlea ere bahaiz. Idazleak baitira barku txiki horietan arraun egitera ausartzen diren bakarrak. Idazleak baitira Saharako hondar ale guztiak tamaina eta egituraren arabera handienetik txikienera sailkatzen saiatzen diren bakarrak. Infinitua silaba gutxitan bildu nahi duten bakarrak.

Baina ez diat, egia esan, literaturaren erretolika miresgarri eta liluragarria egiteko gogo handirik. Nik animatu egin nahi haut. Ofizio polita duk benetan. Ausardia pixka bat falta zaik, baita hire burua eta eskuaren arteko bidea laburtuko dituzten irakurketa eta idazte saio luzeak ere, baina aurrera txo, ez habil bide txarretik, serio ari nauk.

Ze erraza den oroitzea gaztea nintzeneko eta lehen aldiz maitemindu nintzenekoa, nire Pariseko ibilera ero haiek, hura b ai hura bizipoza, debozioa, hura bai hura ezinegon eta imajinazio i suria. Eta hasperen egitea eta ondoren esatea ai, gaztea nintzenean. Ze erraza den. Nik hori biziagotu nahi diat higan, bizipoz hori, idazteko sugar hori…

Berandutzen ari zaidak, bederatzietarako gelditu nauk. Hala ere, ezingo nikek munduan gehien maitatu nauen emakumearen ipuina kontatu gabe alde egin… Kontakizun hau hire deskarga elektriko, garrasi eta abarrei amaiera geldo baina tragikoa emateko aproposa duk, liburu on bat ixtean sortu ohi den bat-bateko iluntasun misteriotsua eragiteko etengailu automatiko egokia duk. Askok plagio zikin bat besterik ez dela esaten zidatek. Nik ez zieat kasu zipitzik ere egiten. Hik ikusiko duk. Lehenengo pertsonan kontatuko diat. Adi ezak.

MUNDUAN GEHIEN MAITATU NAUEN EMAKUMEA

Munduan gehien maitatu nauen emakumearen izena Elena zen. Nik pertsona baino gehiago maite nuen, ordea, bere maitasun neurrigabea. Halaxe da: ez nuen bera maite, bere maitasuna baizik.

Ordu gutxi batzuetako urteak iragan genituen elkarrekin. Urte gozoak izan ziren, aho sabaian urtutako txokolatearen modukoak. Ederrak benetan. Hala ere, kezkatzen hasi nintzen urtetik urtera areagotzen zihoazen bere hasperen amaigabe haiek zirela-eta. Hasperen bakoitzean maitasun partikulak libratzen zituen, eta nik hori ezin onartu. Ez, ezin nuen eraman.

Gau batean, bere alboan uzkurtuta nengoela, hasperen egingo zuela sumatu nuen. Hasperen egingo zuen eta bere maitasunaren ale gehiago askatuko zituen. Horrelako beste galera bat ezin jasan nezakeen. Aitor dezadan, lepoa estutu nion maitasun isuria barnean gera zekion, maitasuna bere osotasunean nirea izan zedin.

Benetan diotsut, ez nuen nik hil. Barrenean zeraman maitasun neurrigabe hark egin zion eztanda. Maitasunez hil zen, benetan.

EL CLUB DE LOS OLVIDADOS

Alza la vista más allá del barrio,
Intenta abrir los ojos y sal del ruido diario por favor,
Objetos materiales en tu armario a los que no les das valor
Vida fácil la del ágil vencedor,
Probad a hacer sprint contra el abismo,
Y mirad en la retina de los que ya les da lo mismo,
Como hijos del egocentrismo,Y padres del materialismo somos cómplices,
Mis lápices rabiosos no son dóciles,
Fusiles usados corno juguetes inútiles,
Por niños de la guerra controlados como títeres,¿Dónde están los lideres?,
¿los nombres célebres?,¿Los premios nobeles?,
muriendo por los víveres,
Viviendo entre cadáveres,
la suerte, mala suerte,
Tocando sin remedio la guadaña de la muerte
Constantemente,
buscando amor entre las piedras,
Mirando tras las rejas mundos de rosas y perlas,
Querer olerlas, poder tenerlas, poseerlas,
Sueno imposible, para ti es inalcanzable,
El azar de la vida te convirtió en desechable,
Y por un pan en tu boca perdonas lo imperdonable.

Bienvenidos al club de los olvidados,(De aquellos que están atrapados, desesperados)
Esta vez te tocó a ti sufrir, lo sé,
un sin vivir sin fin,
Depresión ante un mundo exterior a ti,
pobre en espíritu en su gran plenitud,
Y rico en el deterioro de la salud
Como los virus, in situ en la sociedad vi tu frialdad cual iglú,
Para ti el cielo es gris cuando es azul,
Te prohíben ver la luz, No la cruz, alud
de sentimientos cae sobre tu ataúd en carne viva
Cuando aun sigues con vida,
abiertas heridas Como identidad derivan de calles sin salida
Creadas por los que imaginas,
Aznar sé que escribías en periódicos franquistas
'Y así va, tu política incita maldad,
a ti y a mi y a casi todos los que vivimos aquí,t
iempos de crísis que a muchos hace delinquir,
dosis ingerir, mundo de yonkis,
mientras te preguntas que fue lo que no vi o no di por mi,
no se si vivo la realidad o en un cómic,
solo se que España no va bienque la gente cada vez es menos dócil,
hostil como la poli cuando se trata de ti,
aunque no encajes con el móvil serás útil así que se sutil,
que no hagan de ti un maniquí aunque elegir te sea dificil,
todo esta en tu contra por haber nacido en este mundo ruinen el que no has sido invitado,
y es por eso que eres miembro del club de los olvidados.
Tienes la tierra en tus pies pero es demasiado árida,
Es demasiado pálida y no es valida,
La tierra que Dios te dió, que te escuche y te perdone
Pero las biblias que traen sus misioneros no se comen,
No sé que se proponen los gobiernos, no pueden detenerlo,
No pueden pintar de azul en este infierno.
el mundo cae y yo no puedo ni creerlo,
pensar que quizas mis nietos ya no vivan para verlo,
miro en vuestros ojos y leo en vuestra mirada,
lugar equivocado en la era equivocada,
nuevo orden mundial, yo sigo en la encrucijada,
quiero tocar vuestras manos pero no consigo nada,
y si hay tanta comida porque hay bebes que lloran?,
y porqué si somos tantos mucha gente sigue sola?,
asi que dime quien controla nuestras mentes,s
i es la empresa Coca-Cola o son nuestros presidentes,
en tiempos hostiles,
donde nada es previsible,
el demonio camuflado en el asfalto es invisible,
buscarás tu norte aunque tu vida vaya en ello,
porque más cornás da el hambre, la miseria esta en tu cuello.
Vergonzoso nivel de vida, así va,
donde tu final no dispone de una lápida digna a la que ir a visitar
un sin vivir de cualquier forma,
no da otras normas con las de soñar con épocas de paz que recordar,
en caso de existir por la manera de vivir,
te van a dividir por mil hasta hacer de tí poca cosa,
una sombra perdida entre otras,
gracias a esta sociedad hipócritala mitad boba y la otra mitad estorba,
un mundo entre rejas ante tus ojos esta?
en obras,
en penumbras,
empeora,
la esfera se evapora,
y así está de mierda la atmósfera, ¿o no es verdad?,
da pena y me dan náuseas, observa,
no es novedad acá
es como asesinar tras pactar un acta de PAZ
alza la vista al cielo,
desplaza tu mirada de hielo,
busca sentimientos y un te quiero y no algo material.
Bienvenidos al club de los olvidados

JOLAS BAT

Gauean, Alde Zaharreko taberna ilunetako batean, gustuko pertsona batekin topo egingo duzu. Ziurrenik inoiz ez zenuen berarekin hitz egingo, pertsonak halakoak gara; gertuen eduki nahi dugunarengandik urruntzen gara gehien. Emaiozu trago luze bat esku artean duzunari (ahalik eta luzeena) eta begira iezaiozu pertsona horri begietara. Eta ez ezazu begiradarik desbideratu ahalik eta jolasak jolasa izateari utzi arte. Belarrira "hartuko al dugu zerbait" xuxurlatzen dizun arte. Alde Zaharreko taberna ilun horretan argia sartu arte.

BIZITZAREN PUZZLEA

Estazio bakoitza puzzle erraldoi baten fitxa zela esaten zenuen. Bakoitzean, bizitza bat zenuela. Emazte bat, haur batzuk, lagun koadrila bat... Eta bizitza horrekin gozatzen zenuen harik eta errutinak lepoa estutu eta zure trenera bidaltzen zintuen arte. Orduan, hurrengo estaziora joango zinen, hurrengo bizitzara... Eta aurrera. Beti aurrera. Bazenekien beti egongo zela hurrengo estazio bat, hurrengo bizitza bat.

Agian maiteren baten muxuek, azkenerako, zure ezpainak imanak burdina bezala erakartzen zituztela sentituko zenuen. Orduan, erakarpen neurrigabe horri ihes egingo zenion zure trenean sartuta. Hurrengo estaziora heldu arte. Eta hurrengora, eta hurrengora.

Baina denboraren trena gu baino azkarrago ibiltzen da, eta zuri ere ez zizun ihes egiteko aukerarik ematen. Eta zure ekipaia arina astun bihurtu zuen oroitzapenen pixuarekin; kontzientziaren berunarekin. Eta Maddiri Jaione deituko zenion; Jaioneri Maitane; Maitaneri Maialen... eta, azkenerako, zure izenarekin ere ahaztu egin zinen.

Estazio bakoitza puzzle erraldoi baten fitxa zela esaten zenuen. Bakoitzean bizitza bat zenuela. Baina, gaur zure begiek esaten didate piezak elkarri lotzen saiatu arren zerorri geratu zinela ondo enkajatu gabe.

Beldurra

Lotsa ematen zion jendeari begietara begiratzeak. Lotsa ematen zion jendeak begietara begiratzeak. Lotsa ematen zion hitz egiteak. Lotsa ematen zion isilik geratzeak. Lotsa ematen zion guztiak lotsa emateak. Dena baitzeukan esateko, baina, ezer ez baitzuen esaten. Eta dena esan nahi baitzuen.

Baina, izarrek hodeiei adinako beldurra zien berak gainerako pertsonei. Bere argia galtzeko beldurra zuen. Eta, hala, bera zen bere argia itzaltzen zuena. Hodeiek minik ematen ez dutela jakin arren. Beldurra zion bere hitzak hodeiak bezala desegiteari.

Egun batean, ordea, telebistan, gizon bat kantuan ikusi zuen, eta, bere parean, jendea. Ehundaka pertsona. Ehundaka aho. Denak zabalik. Denak mutu. Ehundaka begi. Denak diztiratsu. Eta bera, mikrofono baten aurrean, barruan zuena kantatuz.

Eta umeak ere sentitu zuen berak horrelakoa izan nahi zuela, jendeak berari entzutea nahi zuela jendeari hitz egiteak lotsa eman arren. Eta oholtza gainera igo zen.

Gaur, gauetan, zerura begiratzen du eta iruditzen zaio hodeien atzean izarrak dizdizka ikusten dituela. Eta ez duela beldurrik.

"ANDABAN SIN BUSCARSE, PERO PARA ENCONTRARSE"

Zalantzak dauzkazu. Ez dakizu zer egin. Insegurua zara, gezur txikiekin tapatzen dituzu isiltasunak.

Gaizki sentitzen zara batzuetan. Goxo bestetan.

Ez dakizu zer esango dizun, nola erantzun behar diozun.

Barre egiten duzu. Beldurtuta zaude?

Sentsazio arraroak sortzen dizkizu.

Sentsazio arraroak sortzen dizkidazu.

BERTSO AMERIKARRAK (I)

TOM WAITS-EN OMENEZ

1. Gaia
“Idazlea zara, eta jazzak eta bluesak sabelean egin dizute eztanda. Minbera dira, eta eskerrak ematen dizkiozu zerebroaren aparra alkoholaren gainean mantentzeko daukazun gaitasun propioari. Hala ere, ezustean, hatz mamiak odolusten sentitzen dituzu. Egoera larria da, zure barne-musika bertatik ari da alde egiten”

Hau buruan eta burua pianoan duzula, bota nahi adina bertso amerikar gaueko lau eta erdietako txikian.


THE CRAZSBROKZY* HAS BEEN WRITING

Doinua: The piano has been drinking-ena

And the crazsbrokzy has been writing and the crazsbrokzy has been writing
punta ZORROZtuaren distiraz orrialdeak odolustuz
patinatzaile artistikoen bizar-xaflen antzera
ebaki ebakiri ebakiribilduz
mmtako ileak
mmtako ileak arrasketan behera
eta arrasketan harramazka azkeneko arnasa
hamaika aldiz xiringaz
(s)(z)astatuaren antzera
´cause the crazsbrokzy has been writing, the crazsbrokzy has been writing

And the crazsbrokzy has been writing and the crazsbrokzy has been writing
Eta boligrafo tarratuak estoldetan barrena
idazle marjinalen lanorduak bezala
eta bezalaren azalaren eresi isila
liburuetan galdua, liburuek galdua,
eta idazlearen itsaso nabigaezina
submarinista alkoholikoentzat ezaguna bakarrik
kaiorik eta izenik eta gerorik gabea
eta piano bat itsasoan
eta aulkitxo bat olatuan
´cause the crazsbrokzy has been writing, and the crazsbrokzy has been writing

nooooooooooot me noooooooooot me nononoooooooot me

geinua

"Estos son mis principios. Si no le gustan tengo otros."

"Yo encuentro la televisión bastante educativa. Cuando alguien la enciende en casa, me marcho a otra habitación y leo un buen libro."

"Parad el mundo que me bajo."

"Conozco a centenares de maridos que volverían felices al hogar si no hubiera una esposa que les esperara. Quiten a las esposas del matrimonio y no habrá ningún divorcio."

"Lo malo del amor es que muchos lo confunden con la gastritis y, cuando se han curado de la indisposición, se encuentran con que se han casado."

"En esta industria, todos sabemos que detrás de un buen guionista hay siempre una gran mujer, y que detrás de ésta está su esposa."

"Nunca voy a ver películas donde el pecho del heroe es mayor que el de la heroína."

"Todo lo que soy se lo debo a mi bisabuelo, el viejo Cyrus Tecumseh Flywheel. Si aún viviera, el mundo entero hablaría de él... ¿Que por qué? Por que si estuviera vivo tendría 140 años."

"Supongo que había que inventar las camas de agua. Ofrecen la posibilidad de beber algo a media noche sin peligro de pisar al gato."

"He disfrutado mucho con esta obra de teatro... especialmente en el descanso."

"Nunca pertenecería a un club que admitiera como socio a alguien como yo."
"Inteligencia militar son dos términos contradictorios."

"El secreto de la vida es la honestidad y el juego limpio... si puedes simular eso, lo has conseguido."

"¿Por qué lo llaman amor cuando quieren decir sexo?"

"Cuando muera quiero que me incineren y que el diez por ciento de mis cenizas sean vertidas sobre mi representante."

"¡Hay tantas cosas en la vida más importantes que el dinero!... ¡Pero cuestan tanto!"

"Desde el momento en que cogí su libro me caí al suelo rodando de risa. Algún día espero leerlo."

"Sólo hay una forma de saber si un hombre es honesto: preguntarselo. Y si responde "sí", entonces sabes que está corrupto."

"¿A quién va usted a creer, a mí o a sus propios ojos?"

"¿Por qué debería preocuparme por la posteridad? ¿Qué ha hecho la posteridad por mí?"

"He pasado una noche estupenda... pero no ha sido ésta."

"La política es el arte de buscar problemas, encontrarlos, hacer un diagnóstico falso y aplicar después los remedios equivocados."

"Es mejor estar callado y parecer tonto, que hablar y despejar las dudas definitivamente."

"¿Servicio de habitaciones? Mándenme una habitación mas grande."

"Fuera del perro, un libro es probablemente el mejor amigo del hombre. Y dentro del perro probablemente está demasiado oscuro para leer."

"- Nunca olvido una cara, pero con usted voy a hacer una escepción."

"- ¿Quiere usted casarse conmigo? ¿Es usted rica? Conteste primero a la
segunda pregunta

"Fiscal: Chicolini, ¿Cuando nació usted?
Chicolini: No me acuerdo, no era más que un bebé."

LETRA MOZKORRAK

Letra mozkor hauek ordenagailuko pantaila beltzez margotzen dute gau honetan. Gau ilun honetan. Gau isil honetan. Gau isilegi honetan. Gau ilunegi honetan. Gau gauegi batean. Letrak elkarrekin dantzan hasten dira hitz amaigabeak osatzeko; hitz infinituak osatzeko; munduak. Hitz bat mundua izan baitaiteke, baina mundua ezin da hitz bakar bat izan. Horregatik idazten dut gauero. Horregatik uzten diet nire eskuei buruari jaramonik egin gabe nahi dutena egiten. Aske izan nahi dudalako. Aske izan nahi dudalako pantaila baten barruan. Pantaila baten argitan. Gau ilun honetan. Gau ilunegi honetan.

Eta, agian, zure begiek nire hitzen akorde grabeekin dantzatu nahiko dute. Nire abestia bion abesti bihur dadin. Une batez imajina dezadan bakarrik ez nagoela. Bakarrik egon arren. Letra mozkor hauek ere eskuetatik ihes egin arren.

DENBORA

Mutil despistatua naizela esaten didate ikastolako irakasleek; ez diedala kasurik egiten. Egia esan, egia da nire begiradak ezin diela tiza zuriaren jira birei jarraitu; bidean galtzen dela. Baina, despistatua, despistatua... despistatua ere ez naiz. Atentzioa beste toki batzuetara bideratzen dudala da kontua.

Beti berandu ibiltzen naizela esaten didate lagunek; ez naizela inoiz garaiz iristen. Egia esan, egia da urtero-urtero nire urtebetetze egunean erloju bat oparituta ere berandu iristen naizela beti. Baina, puntualtasunik gabea ere ez naiz. Puntualtasuna bidean galtzen zaidala da kontua.

Nire bizitza hankaz gora dagoela pentsatu ohi dut sarritan, aldatu beharra daukadala. Eta etorkizunerako planak egiten hasten naiz; ez naizela berriro despistatuko, ez naizela berriro berandu ibiliko...

Baina, zure begiei begiratzen diedanean, denbora gelditu egiten da. Eta hegan egiten du ihes.

Klase tarte batean izan da. Komunera bidea nijoan, patxadaz. Laguna korrika etorri da, eta orduan esan dit: etaksuétena, etaksuétena, etaksuétena.




...suéter zer?

ECCE HOMO LIBURUAZ

"Banekien zertaz aritu baina ez nekien nola. Gazteagotan, askotan ardura izaten da berritasunen bat bilatzea forman. Baina aurrera joan ahala konturatzen zara berritasun hori nahiko azalekoa dela. Eta, aldiz, egiatan gauzak modu berri batera esaten dituzunean, berez datorrela formaren berritasuna. Hori gertatu zait liburu honekin"

Gaztelua

Kontxako hondartzan gaztelu txiki bat eraiki nuen bi gaztelu erraldoiren ondoan. Eta lurraren azpian ezkutaturik zeuden barroteak azaleratu eta gaztelua gartzela bihurtu zuten.

bleeding out. . . .

I WASN´T ASKING FOR THE WORLD


(musikarik gabeko mundua imaginatzea; amesgaizto kafkianoa)

PARENTESIAK

Parisko parentesiak alde batera utziz gertura gaitezen geure lurraldera...

Sagarren parentesietara...


(SAGARRONDOTIK)

gozo-gozo...

“Adiskidetasunak inoiz gainditu beharko ez genukeen muga natural bat dauka: haratago saiatuz gero, kontaktua kolisio bihurtzen da”.

Julio Ramón Ribeyro

Lagunek gure bertute potentzialak gararazten dituzte. Lagunik gabeko pertsona batek bere burua sekula ez ezagutzeko arriskua dauka. Lagun bakoitza, angelu ezberdin batetik erretratatzen gaituen ispilua da. Lagun bakoitzak adiskidetasun mota jakin baten garapenerako eremu bat sorrarazten du gugan. Horregatik da posible hain zuzen, elkarrekin sekula ongi moldatuko ez liratekeen bi pertsona gure lagun min izatea. Lagun bat galtzea, batzuetan, gure nortasunaren eremu bat deuseztea da.

Ribeyro

<>

Aurki...

Metropolitan -en...

ESTATUA

Harrizko eskultura bat zara. Gauaren teloi beltzak eszenategi gris bati eman dio txanda, eta han agertu zara; haize hotzak bultzaturiko ostoek zure harrizko irribarrea laztantzen dutela. Beti irribarrez egoten baitzara. Irribarre hotz bat egiten diozu zure ingurutik igarotzen den edonori, eta hor goitik begiratzen didazu zure harrizko aldarean zure harrizko hankak ipinirik. Besteon sufimenduak ere mugitu ezin dituen hankak baitira zureak; besteen sufrimenduari begira gozatzen duena baitzara zu. Eta horregatik maite zaitut.

Eta, zuri begira, hain txiki, hain ezdeus sentitzen naizen honetan, nire bihotzak harria mugitu dezakeela sinetsi nahi dut; harria urtu dezakeela. Baina, zure begiek esaten didaten zein hurbil eta zein urrun zauden.

Ohar laburra

New York-eko museo baten izena Metropolitan da

Kanposantuak, maitaleak

Zergatik paseatu Parisko kanposantuetan? Ze espero dezake oinezkoak Julio Cortázar edo Samuel Becketten hilobiak aurrez aurre izanda? Maisuen aholkuren bat, hilartitzetan haiek pistaren bat utzi izana? Dado pare bat topatzea lauzaren gainean ohiko loreen ordez, nora zuzendu eta taula gainean zenbat laukitxo aurreratu behar dugun esango diguna? Axola du Saint-Georges eta Notre-Dame de Lorette karrikak gurutzatzen diren puntuan, nire ganbaratik hain gertu, Marguerite Duras bere maitalearekin elkartzea egunero II. Mundu Gerrak irauten zuen bitartean? Saint-Georges eta Notre Dame de Lorette ertzean egonda izanen dut nik maitalerik zain, inoiz beharbada?

WATERLOO(ser)

PORNOGRAFIA ALEMANIARRAREKIKO ADIKZIOAZ ZIPRIZTINDURIKO GAUeK lapurtzen zidaten denbora erabiliaz sortu nuen denbora makina bat izar zuriko astearte enpagutsun batean .



ETA HONA NAPOLEONEN AURPEGIA 7. XAKE PARTIDA IRABAZI NIONEAN.

(LOSER)



JAKE MATÉ BONAPARTE!!

Anonimoa

Desertuko area merkatari zaharraren oinen azpian galtzen zen. Haizeak eramaten zituen area aleak. Eta, berak aurrera jarraituko zuen; norabiderik gabeko desertu infinituan aurrera jarraitzerik baldin bazegoen behintzat. Gameluari helduko zion, eta, bere auspo beroak eskua erreko zion. Ondoren, manta batekin estaliriko merkantziak laztanduko zituen, manta altxa gabe noski. Inork ez zion esan zer zeraman. Eta berak ere ez zuen jakin nahi.

Etxean negarrez utzi zuen emaztea; negarrez utzi zituen haurrak. Berak ere negar egin zuen. Baina basamortuko eguzkiak masailan behera zioazkionak lehortu zizkion. Eta erori zirenak haizeak eraman zituen. Berrogei egun igaro ziren ordutik. Ez, berrogeita bat izango ziren, agian. Ez, berrogeita bi... Beno, azken finean egun bakoitza da eternitate Saharako lurralde infinituetan; areazko erloju infinitu horretan.

Eta, azkenean, merkatariaren lorratzak haizeak eramango ditu; merkataria areak irentsiko du. Eta bere semeak hartuko du bere lekukoa. Eta bere bilobak ondoren. Eta, belaunaldiz belaunaldi, eguzkiak irribarrez begiratuko die merkatariei, areazko erlojuak azken alea bota arte.

Orduan, agian, faraoiren baten momia delakoan aterako dute merkataria bere lozorro eternaletik. Bere lozorro anonimotik.

Etzazu ispilua apurtu

Etzazu ispilua apurtu.

Non begiratuko duzu bestela

zure islada?

Ez utzi amorruari

zure bihotza usteltzen;

hori baino gehiago dago munduan.

Nahiz eta hainbat ezbeharren pozoiak

gutxinaka betetzen zaituzten barrutik.

Nahiz eta ispiluaren beira zatiak

zure arima odolusten duten.

Etzazu entzun esaten dutena.

Huskeriak dira, besterik ez.

Ez zure begi niniak

malko gaziekin busti.

Itsasoak soberan daude munduan,

zuk beste bat sortzeko.

Lehen politikariak ziren zure etsai nagusiak.

Gezur ziztrinez historia liburuak betetzen zituztenak.

Orain, ordea, min gehiago ematen duten haiek dira,

zuk maite zenituen lagunak,

eta familiarrak.

Heltzen zaren heinean,

zure alde ez daudela

ohartzen zara.

Bakarrik zaudela, bakarrik...

denok bezala, behar bada...

Beharbada ez.

Eta askotan galdetu ondoren,

ispiluaren aurrean:

“Ni ote naiz bakardade honen errudun?”

Azkenean, ispilua apurtzeko gogoa besterik ez duzu.

Baina etzazu ispilua apurtu.

Non begiratuko duzu bestela zure isla?

Zure ondoan daudenek ezin badute,

nork erakutsiko dizu bestela

zure errugabetasunaren agiri bakarra?