Beldurra

Lotsa ematen zion jendeari begietara begiratzeak. Lotsa ematen zion jendeak begietara begiratzeak. Lotsa ematen zion hitz egiteak. Lotsa ematen zion isilik geratzeak. Lotsa ematen zion guztiak lotsa emateak. Dena baitzeukan esateko, baina, ezer ez baitzuen esaten. Eta dena esan nahi baitzuen.

Baina, izarrek hodeiei adinako beldurra zien berak gainerako pertsonei. Bere argia galtzeko beldurra zuen. Eta, hala, bera zen bere argia itzaltzen zuena. Hodeiek minik ematen ez dutela jakin arren. Beldurra zion bere hitzak hodeiak bezala desegiteari.

Egun batean, ordea, telebistan, gizon bat kantuan ikusi zuen, eta, bere parean, jendea. Ehundaka pertsona. Ehundaka aho. Denak zabalik. Denak mutu. Ehundaka begi. Denak diztiratsu. Eta bera, mikrofono baten aurrean, barruan zuena kantatuz.

Eta umeak ere sentitu zuen berak horrelakoa izan nahi zuela, jendeak berari entzutea nahi zuela jendeari hitz egiteak lotsa eman arren. Eta oholtza gainera igo zen.

Gaur, gauetan, zerura begiratzen du eta iruditzen zaio hodeien atzean izarrak dizdizka ikusten dituela. Eta ez duela beldurrik.