Anonimoa

Desertuko area merkatari zaharraren oinen azpian galtzen zen. Haizeak eramaten zituen area aleak. Eta, berak aurrera jarraituko zuen; norabiderik gabeko desertu infinituan aurrera jarraitzerik baldin bazegoen behintzat. Gameluari helduko zion, eta, bere auspo beroak eskua erreko zion. Ondoren, manta batekin estaliriko merkantziak laztanduko zituen, manta altxa gabe noski. Inork ez zion esan zer zeraman. Eta berak ere ez zuen jakin nahi.

Etxean negarrez utzi zuen emaztea; negarrez utzi zituen haurrak. Berak ere negar egin zuen. Baina basamortuko eguzkiak masailan behera zioazkionak lehortu zizkion. Eta erori zirenak haizeak eraman zituen. Berrogei egun igaro ziren ordutik. Ez, berrogeita bat izango ziren, agian. Ez, berrogeita bi... Beno, azken finean egun bakoitza da eternitate Saharako lurralde infinituetan; areazko erloju infinitu horretan.

Eta, azkenean, merkatariaren lorratzak haizeak eramango ditu; merkataria areak irentsiko du. Eta bere semeak hartuko du bere lekukoa. Eta bere bilobak ondoren. Eta, belaunaldiz belaunaldi, eguzkiak irribarrez begiratuko die merkatariei, areazko erlojuak azken alea bota arte.

Orduan, agian, faraoiren baten momia delakoan aterako dute merkataria bere lozorro eternaletik. Bere lozorro anonimotik.