AI, NIRE JUANETEAK

Kontua da etxetik oinutsik ibiltzea nire bizio txikietako bat dela. Baina zer pasatzen da etxe berri bateko geografia oraindik barneratu gabean zapatilak kendu eta alde batetik bestera presaka ibiltzean? Izkina traidore baten kontra jota behatza more-more eginda bukatzen duzula azkenean.

Horrela nindoan ni larunbat gaueko autobusean, Donostiatik Hernani bidean Okendotik 2:30tan ateratzen den berberean, eskuin hankako behatz txikienaren gertuko laguna koadro fauvista baten tonalitate guztiekin adornatua nuela. Autobus hori ezagutzen ez duenak imajina dezala: denok bistaz ezagutzen gara, guztiok dakigu bakoitza ze lagun klaserekin eta ze intentziorekin ibili ohi den, ze arropa klase janzten duen eta baita ze hizkuntzatan eta nola hitz egiten duen ere. Laburbilduz: aurrejuzkuz eta begirada gurutzatuz osaturiko zoologiko handi baten parte izan ohi gara, larunbat gauero, bertako bidaiariok.

Gau nahasi baten ondoren Hawaii-ko geltokian igo nintzen, betiko begirada eta janzkera neutroarekin, behatz ortopedikoa zapata dantza mozkor eta kriminal horretatik salbu ateratzeko asmotan. Aitortzen dut, akats bat egin nuen, bakarra seguraski, baina potoloa: kolokazioa. Aieteko espezie autoktonoaren erakusgarri den koadrila baten ondoan jarri nintzen, beraien esanak entzunez, adi, harrituta: bost minutuko elkarrizketa laburrean estereotipo guztiak banan bana betetzen joan ziren (hizkera, interesak, beraien arteko erlazioak, ikuspegia, pentsamendua, sexua, politika): hemendik hogeita hamar urte barruko telebista espainiar publikoko Cuéntame saioan imitatuko dituzten jarrera eta estiloa zuten.

Baina niri hori guztia bost axola. Axola zitzaidana nire behatz santua zen, bihurgune bakoitzean bizkarra ematen zidan Cuéntame-ko gazte txolinaren takoien mehatxupean zegoen nire behatz gaixoa.

Lehenengo aldiz zapaldu zidanean garrasia barrunbeetan ito nuen. Hustu aldera, bere lagunei badakit-nolakoak-zareten,-badakit-non-bizi-zareten,-akatu-egin-nahi-zaituztet moduko begirada bota nien, inongo barkamen keinurik jaso ez nuenean zuen-organo-ustelak-zuen-larruarekin-forratuta-bidaliko-dizkiet-zuen-familiei-hurrengo-Gabonetan moduko begirada bihurtu zena.

Bigarren estokadaren halabeharrezkotasunaz konbentzituta, “mekaguen la puta” pentsatu nuen, “zergatik hezi ote naute hain zibilizatua izateko, ukabilkadaren terapia aukeratu ordez hortzak estutzearekin konformatzeko.”