MILKY BATHS (2)

–

SAMO (SAME OLD SHIT)

Abuztuak 15/16, Lau bost

Este baño me evade de todo lo que me rodea.

Luxor

Billabonan lanean ibili nintzenean ezagutu nuen Luxor. Egia aitortu behar badut, zigarroa erretzeko zuen eragatik ezagutu nahi izan nuen –zigarroa ezpain artean heltzeko hain berezkoa zuen ausentzia eta ahuldade horregatik–. Egiptologian adituak izan ezean, gurasoek kristoren zeppelina harrapatu ostean jarritako izena bakarrik izan daiteke Luxor; berak ere, egia esan, izen hori jartzeari ez zion beste esplikazio posiblerik aurkitzen.

Luxorrek pasio handiz hitz egiten zidan graffitiez eta hip­hop musikaz. Oreretako Zintzilik irrati librean bere lagunekin batera Inframundo saioan dabil buru-belarri eta AEBn, Turkian edota Alemanian azken aldi honetan sortzen diren tendentzia berriak zabaltzen omen dituzte. Bere lagunak trenak eta trenbide inguruak pintatzen ibiltzen diren ero goxoak dira, hauei argazkiak atera eta aldizkari espezializatuetan beren obrak argitara emateko. Horrez gain, noizbehinka hainbat DJ eta breakdance dantzariekin demostrazioak eta ikuskizunak antolatzen dituzte. Argi dago gauzak sortzeko izugarrizko gogoa dutela eta, Luxorrek behintzat, ilusio eta pasio handia. Personaje hau ezagutu nuenetik, niretzako ezezaguna zen mundu hori geroz eta erakargarriagoa iruditzen zait.

Basquiat

Giro horretan bertan hazi omen zen NYC­ko Basquiat artista beltza. 70. hamarkadaren amaiera eta 80.aren hasierako NYC zurrunbilotsu eta kaotiko hartan Unax Ugalderen moduan kalean bizitzea erabaki zuenetik, bere heriotza arte suziri baten bide berbera egin zuena. Ibilbide argitsu, arrakastatsu eta ospetsu bezain laburrekoa. Hona hemen Basquiat, Harkaitz Canoren eskutik:

BASQUIAT

Ni naiz Jean Michel Basquiat

artista beltza, gorriak pasatakoa

beltzek eta zuriek baztertua

gustu orokorraren begietan

eta kantari blonden ipurtzuloetan

hatza sartzen zuena

bere etxeko ateetan eta errezeletan margotzen zuena

hil zenean bere hozkailu margotua

lagunek merkezurrean saltzeko lapurtu ziotena

hil zenean hirugarren abenidako

tailer mekaniko bateko berrehun kiloko atea

lapurtu ziotena

bertan bere graffiti bat zegoelako.

Ni naiz Jean Michel Basquiat

lientzoen gainean kafea hartu, bazkaldu,

haserretu, poztu, desesperatu eta uzten ziotenean

lo egiten zuena

lientzoetan bere neskalagunen telefonoak apuntatu

eta haiekin haserretzean ezabatu egiten zituena

gauzak ongi nabarmentzeko eta

jendeak haiei kasu egiteko

marraztutakoak oro ezabatzea baita biderik onena

eta bakarra.

Ni naiz Basquiat,

Warholekin boxeoan aritu eta irabazi egin ziona.

Ni naiz.

New Yorkeko downtowneko

neska zuri progre usteko guztiekin larrua jo zuena

bi astetan eta hamar segundotan

margotutako koadroak prezio berean saltzen zituena

hamar segundo horietako eskumuturraren dardaran

bizitza guztia zegoelako.

Ni naiz Basquiat

haur problematikoa

topera bizi nahi zuen rasta ileko gazte

xalo

merkatuak irentsia

maitagarria

jasangaitza

sakona

azalekoa

naturala

artifiziala

zuk nahi duzuna, jada hilik nagoenez gero.

Ni naiz hori

dirurik ez zeukanean edo

bere gameluak huts egiten zionean

Washington Squaren lo egiten zuena

bi telebista eta bi gramola

topera jarrita pintatzen zuena

lapurra

bilaua

aingerua

errege koroatua

frakasoaren ama eta amama

arrakastaren semea eta bilo rasta bis biloba

begien hondoan

haur bozatu baten tristura bistakoa zuena

nola ez hogeita zazpi urterekin gaindosiaz hil zena

lurpetik besoa atera nahi duena

hilarriari bere gustuko azken zertzelada margotu

azken telefono zenbakia apuntatu

eta ezabatzeko

ezgauza

Brooklyngo hilerri honetan

eta bere koadro bakoitzean

datzana.

Ni naiz Basquiat

27 urterekin eta IHESAren lehen arrastoekin, heroina gaindosiak betierekotasuna eman zion artista; eskola handirik gabea, kale gorrian ikasitakoa. Pinturaren negozioko marrazoek puztu eta merkantzia huts bihurtu zutena, mito bihurtzeko kondizio guztiak beterikoa. Urtain bohemio, artista eta newyorkino bat.

Zer esango dizuet: Antes que anochezca ikusi nuenetik, Julian Schnabel artista, zuzendari eta Basquiaten lagunak bere bizitzari buruz egin zuen filma ikusteko irrikatan nago.

Ez dakit zergatik, baina azken aldi honetan jende askok hitz egiten dit Julian Schnabel honi buruz.

Julian Schnabel eta samo

Goitik bultzatutako politika betikoa da: punta­puntako artista ekarri, honi bost izarreko hotela pagatu, Tabacalera oso­osorik nahieran erabil dezan bere esku utzi, udaletxe eta instituzio guztien bitarteko guztiak erabili erakusketak komunikabide guztietan oihartzun nabarmena izan dezan…

Samo, samo, samo. Bartzelona inguruan ere eztabaida berdina piztu berri da: Woody Allen­i kale guztiak, bitarteko guztiak, egonaldia eta luxu guztiak eskura ematen dizkioten bitartean, zinemagile katalan guztiek eszena bakar bat grabatzeko milioika oztopo gainditu behar dituzte.

Horregatik, Tabacaleran jarritako Julian Schnabel SUMMER kartel handiaren azpian pintada hau egitea proposatzen dut: Basque artists WINTER

P.d.: ei, emaidazu soma txute bat, mesedez…