MONO-TONO-I.A.

Erloju bat erregalatzen dizutenean ez dakit, baina zapata puta hauek erregalatu zizkidatenetik erregalatua ni neu sentitu naiz, zapatek ni aukeratu izan banindute bezala; etxera iritsi bitartean etengabe tortura nazaten, lanordu bakoitza sufrikario jasanezin bihur dezaten, sistematikoki diseinaturikoak.

AAAGHHH, ZAPATA PUTA HOIEK! ! ! ! !

Piraña goseti pare hori janzteak, ordea, badu plazer ikaragarri bat: kentzea, alegia. Momentu hori da egunak daukan sakratuenetariko bat. Egunerokotasunaren plazer txiki bat dudarik gabe (hainbeste dira eta hain gozagarriak) eta egunean beteko ditugun ekintzen mugarri sahiestezina: zapatak kentzean atzean uzten ditugu goizeko ordu txikietako presa, trena harrapatzeko estuasuna edota –kamiseta izerditan daukagula– nagusia zerbeza edaten eta telefonoz hitz egiten ikusten pasa beharraren amorrua; keinu txiki horrek, ordea, bizitzeko beharrezko gauzei ematen die bidea (“dar pie”): liburu, pelikula edo telesail on bati, konturatu gabe –azala izerditan daukagula– luzatzen doan larru-jotze bati, barre eta txiste artean lagunekin egindako amaiezinezko zurito-maratoiaren hurrengo kilometroari edota, zergatik ez, monotonia puskatuko duen dantza ero bati.

everybody let´s rock!