AGUR

"Agur". Ez zapi zuririk, ez haizeari botariko muxurik, ez "sentitzen dut" bezalako hitzik. "Agur" baino ez. Badirudi ez dugula elkar ezagutzen, badirudi ez ditugula bi urte elkarrekin igaro, badirudi inoiz ez dizudala "maite zaitut" esan, badirudi inoiz ez didazula "nik ere bai" erantzun, badirudi gure eskuek ez dutela elkar ezagutzen, badirudi denbora beti egon dela gure aurka. "Agur". Lau letra. Bi silaba. Eta kitto. Eta "agur". Ez "gero arte"-rik, ez "ea berriro elkari ikusten dugun"-ik, ez "sentitzen dut"-ik. "Agur" besterik ez. Honek laburtzen du guztia. Badirudi hitz honen ondoren ez dagoela ezer, badirudi hitz honen aurretik ez dagoela ezer. Lau letrak laburtzen dute gure maitasuna. Edo hala laburtzen omen dute.

Lehen ez zegoen horrelakorik. Lehen lau letra ez ziren hasteko ere; milaka silabarekin ibiltzen ginen jolasean. Solasean. Beno, jolasean batez ere. Bi urtez aritu gara jolasean. Bi urtez izan gara bat. Bi urtez elkartu gara arratsaldero plaza honetan. Bi urtez ikusi ditugu egunak joaten. Bi urtez ikusi ditugu egunak etortzen. Beno, joaten batez ere. Eta, gu ere, beraiekin batea joan gara. Segundu batean joan zaizkigu bi urte, "agur" batek irauten duen denboran edo. Ez dago denborarik zapi zurientzat, ez dagi denborarik haizeari emaniko muxuentzat. Haizeak eramandako muxuekin egin zuen ihes. Eta badirudi, "agur"-aren ondoren, plaza bakarti honetan ez dela ezer geratuko. Lur bustira eroritako bi hosto besterik ez.