BAKEA

"Aitatxo!!!". "Aitatxo!!!". "Aitatxo!!!". "Aitatxo!!!". Milioika "aitatxo!!!" entzun dituen lurra da gurea, milioika "aitatxo!!!" jan dituena. Milioika negar tanta gazik erre zituzten zuhaitzak, milioika negar tanta gazi milioika hondar ale garratz bihurtu ziren. Milioika oinek milioika arrasto uzten dituzte milioika bidetan barrena. Bide bidegabeetan barrena.

Eguzkiak soineko gorria janzten du goizero, ez dakigu milioika soineko ote dauzkan (egunero bat) edo soineko bakarra janzten ote duen egunero. Dakiguna da hipokresiaz begiratzen digula, irribarrez goizean, ipar haize goxo batekin gure soineko eta aurpegi grisak laztantzen dituen bitartean; eta algaraka ondoren, bere kolore gorriak hondar gorriagoa gorriagotzen eta goriagotzen duen bitartean. Izenik gabeko milaka izenek izendatzen dute gauero, beraien ametsgaizto eternalean izenik gabeko lur hau. Hondar hau. Hondamendi hau. Duna artean, burua belaunen artean gordeta eta eskuekin belarriak odolez margotu arte estutzen ditugula entzuten ditugu gauero beraien garrasiak. "Aitatxo!!!". "Aitatxo!!!". "Aitatxo!!!". "Aitatxo!!!". Milioika ume ikustezin ikusten ditugu, belauniko, eskuekin iragana ere estaltzen duen hondar madarikatu hau baztertu nahian. Negarrez, antsika, garrasika kentzen dute hondarra, alerik ale. Baina, jausten zaien malko bakoitzarekin milioika ale gehiagok estaltzen dute beraien iragana, iragan bai baina pasatu gabe dagoena. Eta oraindik ere negar, antsi eta garrasi gehiago egiten dute oraindik ere ale gehiago kentzeko.

Bai, badakizue, "Aitatxo!!!", "aitatxo!!!", "aitatxo!!!", "aitatxo!!!" oihukatzen dute esku gorriek zapi zuriak hiltzen dituzten bitartean.