0:00 a.m.

0:00 a.m., denboraren hasiera. Egoitza urrun hartako pasilloetan, ordea, inor ez zen ohartu gertaera xume hartaz.

Begirada erlojuaren pantailatik askatu eta ur zorrotada mehean pausatu nuen. Ilun zegoen eta, dutxara sartu bezain laster, dardarizo batekin ur tanta bakoitza nire azala itsumustuka zeharkatzen nabaritu nuen.

Uraren hots eta erritmoak, erortze amaigabe horren kadentzia nekaezinak, segituan bildu ninduen nire baitan. Pentsatu gabe, oharkabean bezala behin eta berriz laztantzen ninduten urezko hatz-mami misteriotsu horien mende jarri nuen nire gogamena.

Amets, zatoz jada nigana…xuxurlatzen zidan urak. Begiak itxita mantendu nituen, sentsazioa kontserbatu nahian, luzatu nahian, tanten laztanetan kontzentratu nahian…

Ateak zabal-zabal jartzearen bat-bateko soinuak irekiarazi zizkidan begiak.

Ez zintudan espero.

Toalla berdearen azpian erraz igar nitzakeen zure gorputzaren formak… Biluztasun ezkutatuak are desiragarriago egiten zintuen. Zinez ederra zinen. Eskutik heldu nizun eta, dutxa barrura pausu bat ematearekin batera, oihal berdea konturatu gabe bezala irristatu zitzaizun.

Gogor besarkatu ginen, hori baitzen edozein hitzen aurretik esan beharreko lehen gauza, ase beharreko lehen beharra. Zer ez ote zidan esan zure gorputzak lehen besarkada horrek iraun zuen denboran.

Luze baino lehen hustu genituen, laztan eta muxu artean, barruan gordetako pentsamendu oro eta, isileko elkarrizketa sutsu hartan, bion izateak nahastuz joan ziren pixkanaka-pixkanaka…

Ez nuen pentsatzen, ez nuen imajinatu ere egiten, momentu batetik aurrera ez ginela airean ero moduan zabalduko zen lurrun jario bat besterik izango.