EGUNEROKO LABURRA: ABSENT(a) NIGHTS (PART 1)

Uztailak 30, Alice entzuten

Orain dela denbora dezente irakurritako elkarrizketa batean idaztea pentsatzea dela zioen Atxagak; gure gorputza gimnasioan eta pista zirkular amaigabeetan lantzen dugun eran lantzen dugula burua idazten dugunean. Hain zuzen ere, beste arrazoi askoren artean, horregatik idazten zuela zioen, idaztea imajinazioa eta arrazonamendua lantzeko ariketa egokienetarikoa delako.

Azken aldi honetan nire bizitza erabateko zurrunbilo ero batean murgildua egon da, bainuko uraren bide behartuarena baino, urakan baten ibilera zalantzatiaren eta destroyer-aren tankera handiagoa duen zurrunbilo posesiboan. Eromen horren guztiaren erdian, gainera, bat-bateko etxe-aldaketaren beharra suertatu zaigu. Ai, plastikoz eta zinta isolatzailez bildutako eta garajean abandonatutako oroitzapen eder horiek, arnas askorik gabeko agonia krudelera kondenatutako iragan hori... Guretzako gogorra izan da, baina aldaketak amonari eman dio min gehien. Aspaldian galdutako gizona etxe horretako ohean, sukaldean, saloian, bizi zuen oraindik. Triste dago amona.

Egia esan, azken egun hauetan erratza astintzen ibili behar horrek asko lasaitu nau. Garbitzaile lanaren errutina hartu orduko, lasaiago, seguruago, egunerokotasunean sustraituago, sentitzen naiz. Uste dut hartu dudan erabakia egokia dela, nahiz goizeko seiak hamar gutxi aldera altxatu beharrak pentsatzen dudan bakoitzean min eman.

Edonola ere, terapia beharrean sentitzen naiz. Idazteagatik beragatik idatzi nahi dut, pixka bat pentsatzeko, zurrunbilotik ubidera pasatzeko, baina betiere lasai eta patxadaz. Presarik gabe.