Irailaren hamaika

Kalean, euri artean, putzu artean, itzal beltz bat ikusten da. Zure itzala. Itzal beltza. Eta, itzalaren ondoan, zu. Zu bakarrik. Zu baino ez. Erlojuan hamabi t`erdiak. Irailaren hamaikako hamabi t`erdiak. Eta zu bakarrik, zu baino ez zure espaloian. Inorena ez den espaloian. Zu eta zure itzal beltza. Eta, narrazioaren puntu honetara iritsitakoanespabilaturen galdetuko du ea beldurrezko ipuinak kontatzen hasi ote garen edo zer gertatzen ote den. Eta guk erantzungo genioke ezetz, ez gara beldurrezko ipuinak idazten hasi, baina, baietz, honek beldurra ematen duela.

Zure ondotik ez baita inor igarotzen. Denak ondoko bestaldera joaten dira pausu azkarrez, zeharka zuri begiratuz. Zeharka begirada zuzena botatzeko. Begirada okerra, alegia. Irailaren hamaika. Hamabi t´erdiak. Pentsatu duzu zergatik begiratzen ote dizuten ezberdin besteen berdina bazara, pertsona bakoitza mundu bat den arren.

Irailaren hamaika. Kopeta beztu duzu.