LARRUA HARRIAREN KONTRA

Leihotik begiratu eta pilota hormaren kontra botatzen duen haur bat ikusi nuen lehenengo. Haur bakarti bat. Aitarik gabeko haur bat. Nik oihu egiten nion, "Etoz bazkaltzea babarrunak hoztu aurretik". Eta lasterka etortzen zen bera. Beti lasterka. Eta, sukaldera iritsitakoan, musu goxo bat ematen zidan, "eskarrikasko ama" edo horrelako zerbait esaten zidan bitartean.

Pixkanaka umea handitzen joan zen, jada ez zuen pilota hormaren kontra botatzen. Goiz osoa etxetik kanpo igarotzen zuen, lanean, eta, iritsi orduko, lasterka joaten zen sukaldera, niri musu bat ematera. Beti lasterka. Beti edo.

Egun batean, ordea, beste batzuk etorri ziren lasterka. Ez zidaten masailan musurik eman, ez zituzten nire babarrunak jan. Gehiago jan zidaten. Lasterka joan baitziren bere logelara, eta, oihuka atera zuten ohetik, kolpeka jaitsi zuten eskilaran behera. Eta epaile batek, mailu batekin mahaia kolpatu ondoren, hogei urterako nigandik urrun eraman zintuen; nigandik bereizten zaituen distantzia baino izen luzeago bat duen espetxe batera. Pertsona asko hil omen zenituen. Errugabe asko. Zure aita bezalako errugabe asko. Kartzelan dauden errugabeak adina. Kalean dabiltzan errudunak baino gutxiago, hala ere.

Bai, badakit gogorra dela aitarik gabe hazi beharra. Baina leihotik begiratu eta pilotarekin horma bota nahi duen haur bat ikusten dut.