ILUNTASUNA NEHURTZEN

Argia amatatzen denean, ustekabean,

ez dugu zer atxeki,

ez nora jo, ez zer egin, argi

esateko: ilunbetan gaude.

Egoera tristea da, baina zeozelan

onuragarria.

Onuragarria da, normalean inguruarekiko

dugun konfidantza eten eta

gure berezko bakardade eta babes gabezia

egiaztatzen duelako.

Argia amatatzen denean, ustekabean esan dut,

zeren eta hori ustekabean gertatzen da beti,

akzidente bat bezala, gure ahalmena

zentral hidroelektrikoen mendean dagoela,

gure borondatea posterik poste heltzen diren

kableetatik zintzilik,

gure zihurtasuna bonbilaren metalezko hari mehea

bezain larria dela ohartzen gara.

Eta bitartean ez garela ezer, ilunbetan

higatzen diren haur izuak besterik.

Argia amatatzen bada, zaila da lehenago hasitako

solasa jarraitzea,

Iluna arren dena berdina da, edo berdintsua

izan beharko luke,

baina argia amatatu denean isildu zara

edo gaia aldatu duzu,

eta armairutik ateratako kriseilu zaharrak

argia eman arte

begibistakoa ezezaguna egin zaizu eta

haztamuka bizi izan zara...

Eskerrak ilunbeak ditugula, argirik

oraindik ez badugu.

Ilunbetan bizitzen ikasi arte ez dugu

argi bizitzen jakingo.

JOSEBA SARRIONANDIA