EHEko pin-a poltsoan zeraman neskari (hau irakurriko duzunaren esperantza galdua dudan arren)
Arratsean itsasorako bidea garbitu ohi genuen. Hondarretatik itsasoak ekarritako plastikozko poltsak, kristalak, xiringak... baztertzen genituen bide nahiko zabal bat sortuz, zeina hondartzaren hasieratik abiatzen zen eta itsasertzean amaitu.
Barre lizun eta iheskorrez egiten genuen lana, plastikozko poltsan zakarra bilduz.
Benetan maitatzen ginen elkar. Beste ezerk ez zuen axola.
Bidea osoki garbitzean hasten zen benetako jolasa. Imajina ezazue: biok, olatuak eta eguzkia odolusten.
Hondartzaren hasieran, zapatak kendu eta prest jartzen ginen. YA esaterakoan, garbitutako bidean zehar hankutsik korrika hasten ginen eta, bitartean, soinean generamatzan arropak kentzen genituen.
Barre lizun eta iheskorrez egiten genuen lana, plastikozko poltsan zakarra bilduz.
Benetan maitatzen ginen elkar. Beste ezerk ez zuen axola.
Bidea osoki garbitzean hasten zen benetako jolasa. Imajina ezazue: biok, olatuak eta eguzkia odolusten.
Hondartzaren hasieran, zapatak kendu eta prest jartzen ginen. YA esaterakoan, garbitutako bidean zehar hankutsik korrika hasten ginen eta, bitartean, soinean generamatzan arropak kentzen genituen.
Itsasora bidean korrika...
Airean jertse gorria, airean jaka, niki, galtza eta barruko arropak. Garrasika, barrezka, elkarri bidea oztopatuz.
Azkenik, itsasoak biok besarkatu eta maitasuna egin ohi zigun.
Azkenik, itsasoak biok besarkatu eta maitasuna egin ohi zigun.
posted by MAGABILA | 6:22 PM
14 Comments:
Mmm... happy, happy people shining...
Datu gehiago eman, eheko pinak ugari baitaude, eta poltsoak zer esanik ez. Esperantza ez da inoiz galdu behar. Impossible is nothing, ez al diote ba hori?
anonymous said: berriro xiringak.
Hondarretatik itsasora korrika joatea gozamena da, are gehiago iluntzea bada eta hondartzan jende gutxi badago.
R.E.M. da happy people shining hori, ezta?
Ez, ziur naiz ez duela irakurriko... horregatik idatzi dut hein handi batean...
Baina betiere irakurriko duenaren esperantza edo desio izkutu hori buruan jira eta bueltaka dudala...
Eh? Niri ezinezkoak iruditzen zitzaizkidan gauzak gertatu zaizkit... benetan. Ta beste aukera da ezinezkoaren ezinezkotasunarekin zuk amaitzea. Neska horren izena eman, euskal herria txikia da eta. Jasoko du mezua. Ausardia behar, ordea.
Eztenkor zara, o 10:20, eztenkor oso. Izen horren burrunba, zeinak momentu oro nire barrenean eztanda egiten duen, ez da nire azaletik kanpo entzungo.
Bere izenaren eztanda bere ezpainak musukatzerako orduan soilik entzuten da.
ez naiz inor sentimenduak epaitzeko, baina hitzak beste gauza bat dira. Inork iritzirik eskatu ez didan arren, esango dut kursia iruditu zaidala. Hola da, holako gauzak idazten ditugu maitemindu berritan gaudenean. Segi zuenean, ondo zabiltzate-eta.
Maitemindu bat.
Aizue, xiringa obsesio apasionatua duten hiru hoiek , noizbait probatu al duzue ? Nik esango nuke irrikitan zaudetela , badakizue lo prohibido ...
Ala ere akonsejatuko nizueke , behingoz probatu dezazuen , bestela blog onetan gora-behera gabiltzanok ere monoarekin bukatuko dugu eta. In the navyko security department arekin hitzegin beharko da bestela . jeee
Ecoute et répete:Je suis accrochée
Absurdoaren absurdoaz barre pixka bat egin nahi badezue bisitatu orrialde hau:
http://www.geocities.com/Athens/Acropolis/7158/
Harrigarria dirudi, baina bai, irakurri du
eta horrek beldur pixka bat ere ematen dit... irakurri baitu, baina osoki ulertu?
umm nor da ? nor da irakurri duena ?
Bah, lasai, fijo osoki ulertu duela, emakumeak horretan azkarrak gara oso. Beste gauza bat da hori inoiz errekonozituko ote duen...
Hala ere ez da "justua", hemen gu inkognitarekin uztea. Zu hiru magabileroetatik zein zaren ere ez jakite hau... Ulertzen da, baina pena bat da.
polita berriz ere...
Enregistrer un commentaire
<< Home